Ale ten czas płynie… Powoli kończę studia na dwóch kierunkach i pojawia się wielkie pytanie: co dalej… Pewnie pójdę do pracy „w zawodzie” - mam szczęście, że mam coś na oku. Ale jakoś takiego sentymentu nabrałem do różowych murów uczelni, że chyba nie chciałbym się tak żegnać definitywnie.
Wiec właśnie…
Pytanie moje dotyczy doktoratów na SGH, a dokładniej związków miedzy uzyskaniem stopnia doktora na SGH, a ukończeniem studiów doktoranckich - czy jedno jest warunkiem drugiego? Ile jest prawdy w stwierdzeniu, że wielu doktorów nie kończyło studiów doktoranckich, zaś spośród tych, co uczęszczali na zajęcia w ramach studiów doktoranckich tylko relatywnie niewielka grupa faktycznie broni pracę doktorską. Czy można wyobrazić sobie sytuacje „dogadania się” z doktorem habilitowanym lub profesorem i otwarcia przewodu doktorskiego bez zapisywania się na studia doktoranckie? Czy są to częste przypadki? I jeszcze jedno: jaka jest różnica miedzy studiami doktoranckimi zaocznymi i dziennymi (poza godzinami zajęć i kwestia opłat), w sytuacji gdy w Kolegium ZiF (jak usłyszałem od promotora pracy mgr) nie wypłaca się doktorantom stypendium doktorskiego, umożliwiając im tym samym podjecie pracy zawodowej?
Odpowiadam na pytania: nie, nie trzeba ukończyć studiów doktoranckich, by uzyskać doktorat. Nic nie wiem o doktorantach, którzy by nie ukończyli studiów doktoranckich, ale faktycznie nie wszyscy uzyskali doktorat. Po prostu nie zawsze uzyskanie doktoratu było ich celem. Studia doktoranckie są po prostu studiami III stopnia i tak trzeba je traktować.
Określenie „dogadanie się” jest o tyle nie właściwe, że oprócz zgody potencjalnego promotora musi być jeszcze możliwość finansowania procesu doktoryzowania (przykładowo: wynagrodzenia, jakie otrzymują promotor i recenzenci). Uczelnia ma na ten cel b. ograniczone środki.
Zasadnicza różnica miedzy studiami dziennymi i zaocznymi jest w czesnym. Na studiach dziennych po prostu go nie ma. A pracę zawodową - po uzyskaniu zgody - może podjąć każdy doktorant.