Mimo wszystko nie jest to takie proste, nawet „kalendarz”. Poniżej komentarz Dziekana SL: Proces jest wieloetapowy i każdy z etapów jest głęboko przemyślany. I tak: - na pierwszym etapie studenci zapisują się nie wiedząc jeszcze, czy dane zajęcie będą uruchomione, ani czy się na nie dostaną - to okazuje się dopiero po I etapie. Na jego podstawie dopiero tworzymy listę przedmiotów uruchomionych, których jest duże kilkaset (a w informatorze ofert kilka tysięcy), - przed drugim etapem studenci dowiadują się na co się dostali na zajęcia. Na początku jego trwania można wymieniać się grupami w ramach giełdy, potem - usuwać kolizje z planu, bo przy takiej liczbie uruchomionych zajęć i indywidualnym planie każdego nie ma sposobu żeby uniknąć kolizji, wreszcie na koniec tego etapu studenci mogą dopisywać się do zajęć w miarę wolnych miejsc i wypisywać z tego, co wybrali a co im z jakichś powodów nie odpowiada, - ponieważ wiele osób podejmuje decyzje o wypisaniu się z zajęć pod sam koniec trwania II etapu, to zostaje sporo wolnych miejsc. Na III etapie studenci mogą się na nie dopisywać w miarę dostępności. To także szansa dla tych, którzy nie mają najlepszej średniej i nie dostali się na przedmioty oblegane żeby uzupełnić swój plan, - na początku semestru, w IV etapie możliwe jest dopisywanie się do zajęć za zgodą wykładowcy. Czasem jest tak, że np. liczba komputerów w sali (powyżej tej liczby system nie zapisze na laboratorium) nie jest realnym ograniczeniem, jeśli ktoś zadeklaruje przychodzenie z laptopem. Dlatego w tym etapie każdy wykładowca może - ale nie musi - wyrazić zgodę na dopisanie do zajęć (tylko dopisanie) niezależnie od frekwencji w grupie - tylko wykładowca umie bowiem ocenić czy nie wpłynie to niekorzystnie na ich jakoś lub komfort pracy wykładowcy. Słowem: każdy etap jest inny i każdy jest potrzebny. A to tylko kawałek rzeczywistości, bo do tego dochodzą jeszcze kwestie takie jak: powtarzanie przedmiotów, studenci z Erasmusa, zagwarantowanie dostępu do zajęć studentom różnych trybów studiów, ale tak, żeby wykorzystać dostępne miejsca, wykładowcy udający się na urlopy (co nie zawsze wiadomo wcześniej) i jeszcze wiele innych. Kalendarz wcale nie jest znany z góry - to może napisać tylko ktoś, kto nie miał z tym nigdy do czynienia. Nie wiemy na przykład z góry kiedy będzie zatwierdzona przez Senat oferta do informatora ani jaka ona dokładnie będzie. Wreszcie, z punktu widzenia uczelni, a zwłaszcza dziekanatu, nie ma problemu - możemy zrobić prosty jednoetapowy system typu „macie tydzień na zapisy, kto pierwszy ten lepszy, a kto się nie da rady zapisać - tego strata”, ale nie mam przekonania, czy studenci będą z tego zadowoleni…