Różne były losy absolwentów, ale większość z nich realizowała swoją karierę zawodową zgodnie z wykształceniem.
Dobre wykształcenie ekonomiczne pozwoliło licznej grupie absolwentów osiągnąć najwyższe stanowiska w polskiej polityce i gospodarce. Absolwenci Szkoły byli premierami, marszałkami Sejmu, ministrami, ambasadorami naszego kraju. Wśród prezesów Narodowego Banku Polskiego było 4 absolwentów Szkoły. Wielu absolwentów zostało prezesami banków i wielkich przedsiębiorstw.
Przedstawiamy absolwentów Szkoły, którzy odegrali i odgrywają ważną rolę w polityce, gospodarce, kulturze i sporcie.
- Polityka
-
Absolwenci Szkoły – marszałkowie Sejmu, członkowie rządu i ambasadorowie
- Jan Antosik – minister gospodarki materiałowej od 31 października 1981 do 23 marca 1983 w rządzie Edwarda Babiucha i Wojciecha Jaruzelskiego
Jan Antosik - Edward Babiuch – prezes Rady Ministrów od 18 lutego 1980 do 24 sierpnia 1980
Edward Babiuch - Leszek Balcerowicz – wiceprezes rady ministrów i minister finansów od 12 września 1989 do 12 stycznia 1991 w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, wiceprezes rady ministrów i minister finansów od 12 stycznia1991 do 5 grudnia 1991 w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego, wiceprezes rady ministrów i minister finansów od 31 października 1997 do 8 czerwca 2000 w rządzie Jerzego Buzka
Leszek Balcerowicz - Henryka Teodora Bochniarz – minister przemysłu i handlu od 31 sierpnia 1991 do 5 grudnia 1991w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego
Henryka Teodora Bochniarz - Marek Stefan Borowski – wiceprezes rady ministrów i minister finansów od 26 października 1993 do 8 lutego 1994 w rządzie Waldemara Pawlaka, minister, szef Urzędu Rady Ministrów od 7 marca 1995 do 26 stycznia 1996 w rządzie Józefa Oleksego, marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej od 19 października 2001 do 20 kwietnia 2004
Marek Stefan Borowski - Jacek Buchacz– minister współpracy gospodarczej z zagranicą od 4 marca 1995 do 4 września 1996 w rządach: Józefa Oleksego i Włodzimierza Cimoszewicza
Jacek Buchacz - Janusz Burakiewicz – minister żeglugi od 12 grudnia 1964 do 29 kwietnia 1969, minister handlu zagranicznego od 28 czerwca 1969 do 13 lutego 1971 w rządach: Józefa Cyrankiewicza i Piotra Jaroszewicza
Janusz Burakiewicz - Józef Bury – minister pracy, płac i spraw socjalnych od 9 października 1982 do 23 marca 1983 (kierownik)
Józef Bury - Henryk Chmielak – minister finansów (p.o.) od 8 lutego 1994 do 28 kwietnia 1994 w rządzie Waldemara Pawlaka
Henryk Chmielak - Marian Czakański – minister zdrowia od 11 czerwca do 15 lipca 2004 w rządzie Marka Belki
Marian Czakański - Jacek Czaputowicz - minister spraw zagranicznych od 9 stycznia 2018 do 20 sierpnia 2019 w rządzie Mateusza Morawieckiego
Jacek Czaputowicz - Jan Dąb-Kocioł – minister rolnictwa i reform rolnych od 5 lutego 1947 do 20 listopada 1952 w rządzie Józefa Cyrankiewicza, minister rolnictwa - od 21 listopada 1952 do 18 marca 1954 w rządzie Bolesława Bieruta, minister leśnictwa - od 18 marca 1954 do 16 lipca 1956 w rządzie Bolesława Bieruta, minister leśnictwa i przemysłu drzewnego - od 16 lipca 1956 do 15 maja 1961 w rządach: Bolesława Bieruta i Józefa Cyrankiewicza
Jan Dąb-Kocioł - Konstanty Dąbrowski – minister skarbu - od 31 grudnia 1944 do 8 lutego 1947 w rządzie Edwarda Osóbki-Morawskiego, minister skarbu i minister finansów - od 8 lutego 1947 do 20 listopada 1952 w rządzie Józefa Cyrankiewicza, minister handlu zagranicznego 20 listopada 1952 do 9 grudnia 1956 w rządzie Bolesława Bieruta
Konstanty Dąbrowski - Andrzej Mieczysław Diakonow – minister gospodarki przestrzennej i budownictwa od 23 grudnia 1991 do 5 czerwca 1992 w rządzie Jana Olszewskiego
Andrzej Mieczysław Diakonow - Marian Antoni Dmochowski – ambasador Polski w Niemieckiej Republice Demokratycznej w latach 1973 - 1977, ambasador Polski w Szwajcarii w latach 1983-1986
Marian Antoni Dmochowski - Edward Drożniak – ambasador Polski w Stanach Zjednoczonych w latach 1961-1966
Edward Drożniak - Henryk Gawroński – minister przemysłu maszynowego od 24 sierpnia 1980 do 3 lipca 1981 w rządach: Edwarda Babiucha, Józefa Pińkowskiego i Wojciecha Jaruzelskiego
Henryk Gawroński - Adam Glapiński – minister gospodarki przestrzennej i budownictwa - od 12 stycznia 1991 do 5 grudnia 1991 w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego, minister współpracy gospodarczej z zagranicą - od 23 grudnia 1991 do 5 czerwca 1992 w rządzie Jana Olszewskiego, prezes Narodowego Banku Polskiego od 10 czerwca 2016
Adam Glapiński - Manfred Gorywoda – wiceprezes Rady Ministrów od 22 listopada 1983 do 23 października 1987 w rządzie Zbigniewa Messnera
Manfred Gorywoda - Marek Grela – stały przedstawiciel (ambasador) RP przy Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) w latach 1998-2002 i przy Światowym Programie Żywnościowym (WFP) w Rzymie; ambasador RP przy Wspólnotach Europejskich od kwietnia 2002, a z chwilą zawarcia traktatu akcesyjnego pierwszym stałym przedstawicielem (ambasadorem) RP przy Unii Europejskiej do 31 sierpnia 2006
Marek Grela - Władysław Gwiazda – wiceprezes Rady Ministrów od 12 listopada 1985 do 23 października 1987 w rządzie Zbigniewa Messnera, minister współpracy gospodarczej z zagranicą od 23 października 1987 do 19 września 1988, ambasador Polski w Holandii w latach 1989–1991
Władysław Gwiazda - Andrzej Witold Halicki – minister administracji i cyfryzacji od 22 września 2014 do 16 listopada 2015 w rządzie Ewy Kopacz
Andrzej Witold Halicki - Danuta Maria Hübner – minister - członek Rady Ministrów od 16 czerwca 2003 do 30 kwietnia 2004 w rządzie Leszka Millera
Danuta Maria Hübner - Janusz Kaczurba – ambasador Polski przy WTO w Genewie w latach 2002-2003
Janusz Kaczurba - Mieczysław Kazimierczuk – kierownik resortu nauki, szkolnictwa wyższego i techniki w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego od 15 grudnia 1981 do 26 stycznia 1982
Mieczysław Kazimierczuk - Stanisław Kluza – minister finansów - od 14 czerwca 2006 do 22 września 2006 w rządzie Jarosława Kaczyńskiego
Stanisław Kluza - Grzegorz Witold Kołodko – wiceprezes Rady Ministrów i minister finansów: od 28 kwietnia 1994 do 6 marca 1995 w rządzie Waldemara Pawlaka, od 7 marca 1995 do 7 lutego 1996 w rządzie Józefa Oleksego, od 7 lutego 1996 do 4 lutego 1997 w rządzie Włodzimierza Cimoszewicza, od 6 lipca 2002 do 16 czerwca 2003 w rządzie Leszka Millera
Grzegorz Witold Kołodko - Józef Kozioł – wiceprezes Rady Ministrów od 12 listopada 1985 do 14 października 1988 w rządzie Zbigniewa Messnera, minister ochrony środowiska i zasobów naturalnych od 14 października 1988 do 1 sierpnia 1989 w rządzie Mieczysława Rakowskiego
Józef Kozioł - Jerzy Koźmiński – ambasador Polski w Stanach Zjednoczonych w latach 1994-2000
Jerzy Koźmiński - Jerzy Janusz Kropiwnicki – minister pracy i polityki socjalnej od 23 grudnia 1991 do 5 czerwca 1992 w rządzie Jana Olszewskiego, minister rozwoju regionalnego i budownictwa od 16 czerwca 2000 do 19 października 2001 w rządzie Jerzego Buzka, minister – szef Centralnego Urzędu Planowania w rządzie Hanny Suchockiej, kierownik Rządowego Centrum Studiów Strategicznych w rządzie Jerzego Buzka, prezydent Łodzi od 19 listopada 2002 do 22 stycznia 2010
Jerzy Janusz Kropiwnicki - Michał Krukowski – przewodniczący Komitetu Pracy i Płac od 22 grudnia 1968 do 28 marca 1972 w rządach: Józefa Cyrankiewicza i Piotra Jaroszewicza
- Marian Krzak – minister finansów od 24 sierpnia 1980 do 9 października 1982 w rządach: Józefa Pińkowskiego i Wojciecha Jaruzelskiego, ambasador Polski w Austrii od 12 kwietnia 1983 do 19 września 1988
Marian Krzak - Bogusław Marian Liberadzki – minister transportu i gospodarki morskiej od 26 października 1993 do 31 października 1997 w rządzie Włodzimierza Cimoszewicza, Od 17 stycznia 2017 wiceprzewodniczący Parlamentu Europejskiego
Bogusław Marian Liberadzki - Lucjan Lik – ambasador Polski w Iraku i Kuwejcie w latach 1972–1976 oraz Indonezji w latach 1980-1984
Lucjan Lik - Karol Lutkowski – minister finansów od 23 grudnia 1991 do 28 lutego 1992 w rządzie Jana Olszewskiego
Karol Lutkowski - Roman Malinowski – marszałek Sejmu od 6 listopada 1985 do 22 czerwca 1989, wiceprezes Rady Ministrów od 3 kwietnia 1980 do 12 listopada 1985 w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego, minister przemysłu spożywczego i skupu od 3 kwietnia 1980 do 8 października 1980 w rządzie Józefa Pińkowskiego
Roman Malinowski - Franciszek Modrzewski – ambasador Polski w Belgii i Luksemburgu od 11 października 1968 do 9 lipca 1971
Franciszek Modrzewski - Stanisław Nieckarz – minister finansów od 9 października 1982 do 17 lipca 1986 w rządzie Zbigniewa Messnera
Stanisław Nieckarz - Jarosław Niewierowicz – minister energetyki Litwy w rządzie Algirdasa Butkevičiusa od 13 grudnia 2012 do 25 sierpnia 2014
Jarosław Niewierowicz - Janusz Obodowski – minister pracy, płac i spraw socjalnych od 21 listopada 1980 do 31 lipca 1981 w rządach: Józefa Pińkowskiego i Wojciecha Jaruzelskiego, wicepremier od 31 lipca 1981 do 6 listopada 1985 w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego, przewodniczący Komisji Planowania przy Radzie Ministrów od 27 lutego 1982 do 22 listopada 1983 w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego
Janusz Obodowski - Andrzej Marian Olechowski – minister finansów od 28 lutego 1992 do 5 czerwca 1992 w rządzie Jana Olszewskiego, minister spraw zagranicznych od 26 października 1993 do 1 marca 1995 w rządzie Waldemara Pawlaka
Andrzej Marian Olechowski - Józef Oleksy – prezes Rady Ministrów od 7 marca 1995 do 26 stycznia 1996,wiceprezes Rady Ministrów, minister spraw wewnętrznych i administracji od 21 stycznia 2004 do 21 kwietnia 2004 w rządzie Leszka Millera, marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej od 14 października 1993 do 3 marca 1995
Józef Oleksy - Jerzy Osiatyński – minister finansów od 11 lipca 1992 do 28 maja 1993 w rządach: Tadeusza Mazowieckiego i Hanny Suchockiej
Jerzy Osiatyński - Janusz Piechociński – wiceprezes Rady Ministrów i minister gospodarki od 6 grudnia 2012 w rządzie Donald Tuska, wiceprezes Rady Ministrów i minister gospodarki od 22 września 2014 do 16 listopada 2015 w rządzie Ewy Kopacz
Janusz Piechociński - Mirosław Pietrewicz – wiceprezes Rady Ministrów od 7 lutego 1996 do 31 października 1997 w rządzie Włodzimiera Cimoszewicza, kierownik Centralnego Urzędu Planowania od 26 października 1993 do 31 października 1997 w rządach: Waldemara Pawlaka, Józefa Oleksego, Włodzimiera Cimoszewicza
Mirosław Pietrewicz - Józef Pińkowski – prezes Rady Ministrów od 24 sierpnia 1980 do 11 lutego 1981
Józef Pińkowski - Józef Maria Poniatowski – minister spraw krajowych w rządzie emigracyjnym w latach 1972-1976
Józef Maria Poniatowski - Adam Rapacki – minister żeglugi od 16 kwietnia 1947 do 15 maja 1950 w rządzie Bolesława Bieruta, minister szkolnictwa wyższego od 15 maja 1950 do 27 kwietnia 1956 w rządzie Bolesława Bieruta, minister spraw zagranicznych od 27 kwietnia 1956 do 22 grudnia 1968 w rządzie Józefa Cyrankiewicza
Adam Rapacki - Dariusz Kajetan Rosati – minister spraw zagranicznych od 29 grudnia 1995 do 31 października 1997 w rządzie Włodzimierza Cimoszewicza
Dariusz Kajetan Rosati - Zdzisław Lech Sadowski – wiceprezes Rady Ministrów od 16 kwietnia 1987 do 14 października 1988 w rządzie Zbigniewa Messnera
Zdzisław Lech Sadowski - Bazyli Samojlik – minister finansów od 17 lipca 1986 do 19 września 1988 w rządzie Zbigniewa Messnera
Bazyli Samojlik - Kazimierz Secomski – wiceprezes Rady Ministrów od 2 grudnia 1976 do 3 kwietnia 1980 w rządzie Piotra Jaroszewicza
Kazimierz Secomski - Tomasz Siemoniak – minister obrony narodowej od 2 sierpnia 2011 w rządzie Donalda Tuska, wiceprezes Rady Ministrów i minister obrony narodowej od 22 września 2014 do 16 listopada 2016 w rządzie Ewy Kopacz
Tomasz Siemoniak - Henryk Sobieski – ambasador Polski w Wenezueli w latach 1977-1981, w latach 1988-1991 ambasador w Angoli i na Wyspach św. Tomasza i Książęcej
Henryk Sobieski - Jarosław Starzyk – ambasador Polski w Szwajcarii w latach 2008-2015 i akretydowany w Lichtensteinie w latach 2008-2015
Jarosław Starzyk - Stefan Starzyński – prezydent Warszawy od 2 sierpnia 1934 do 27 października 1939
Stefan Starzyński - Stanisław Stebelski – ambasador Polski w Finlandii od 14 października 2000 do 4 lipca 2005
Stanisław Stebelski - Edward Franciszek Szczepanik – prezes Rady Ministrów Rządu RP na Wychodźstwie od 7 kwietnia 1986 do 22 grudnia 1990, (do momentu rozwiązania tegoż Rządu)
Edward Franciszek Szczepanik - Jerzy Szreter – kierownik resortu pracy i polityki socjalnej od 14 października 1988 do 23 marca 1989 w rządzie Mieczysława Rakowskiego
Jerzy Szreter - Eufemia Teichmann – ambasador Polski na Litwie od 29 października 1996 do 17 kwietnia 2001
Eufemia Teichmann - Jan Truszczyński – ambasador Polski przy Unii Europejskiej w latach 1996–2001
Jan Truszczyński - Witold Andrzej Trzeciakowski – minister-członek Rady Ministrów w rządzie Tadeusza Mazowieckiego od 12 września 1989 do 12 stycznia 1991
Witold Andrzej Trzeciakowski - Halina Wasilewska-Trenkner – minister finansów od 28 sierpnia do 19 października 2001 w rządzie Jerzego Buzka
Halina Wasilewska-Trenkner - Jan Woroniecki – ambasador - stały przedstawiciel RP przy Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju w latach 1997-2001 i w latach 2005–2010
Jan Woroniecki - Andrzej Wójcik – minister handlu zagranicznego od 12 listopada 1985 do 23 października 1987 w rządzie Zbigniewa Messnera
Andrzej Wójcik - Andrzej Wróblewski – minister finansów od 14 października 1988 do 1 sierpnia 1989 w rządzie Mieczysława Rakowskiego
Andrzej Wróblewski - Mieczysław Zajfryd – minister komunikacji od 10 września 1969 do marca 1976 i od 17 grudnia 1977 do 31 października 1981 w rządach: Józefa Cyrankiewicza, Piotra Jaroszewicza, Edwarda Babiucha, Józefa Pińkowskiego i Wojciecha Jaruzelskiego
Mieczysław Zajfryd
opracowała Barbara Trzcińska
- Jan Antosik – minister gospodarki materiałowej od 31 października 1981 do 23 marca 1983 w rządzie Edwarda Babiucha i Wojciecha Jaruzelskiego
- Gospodarka
-
Absolwenci Szkoły – prezesi instytucji centralnych, banków, instytucji finansowych i firm
- Jarosław Augustyniak – prezes zarządu Expander S.A. w latach 2000-2004, prezes zarządu Open Finance w latach 2004-2006, prezes zarządu Home Broker S.A. w latach 2006-2007, prezes zarządu Noble Bank S.A. w latach 2008-2010, prezes zarządu Idea Bank S.A. od 2010 do 6 października 2017
Jarosław Augustyniak - Leszek Balcerowicz – prezes Narodowego Banku Polskiego od 10 stycznia 2001 do 10 stycznia 2007
Leszek Balcerowicz - Brunon Bartkiewicz – prezes zarządu Banku Śląskiego w latach 1995-2000, prezes zarządu ING Banku Śląskiego od marca 2016
- Jacek Bartkiewicz – prezes zarządu BGŻ w latach 2002-2013
Jacek Bartkiewicz - Małgorzata Barska – prezes zarządu ING IM (Polska) S.A. od 2 października 2012 do 8 grudnia 2014, prezes zarządu ING TFI S.A. od 16 grudnia 2014
- Witold Bień – prezes Narodowego Banku Polskiego od 2 kwietnia 1973 do 31 grudnia 1980
Witold Bień - Mariusz Bober – prezes zarządu Grupy Azoty od kwietnia 2016 do grudnia 2016
Mariusz Bober - Waldemar Bobrowski – prezes zarządu Dominet Bank S.A. w latach 2003-2007
- Henryka Bochniarz – prezes Konfederacji Lewiatan (d. Polska Konfederacja Pracodawców Prywatnych Lewiatan) od stycznia 1999, prezes Boeinga na Europę Środkową i Wschodnią od w latach 2006-2014
Henryka Bochniarz - Marek Ignacy Bryx – prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast w latach 2001-2003
Marek Ignacy Bryx - Sebastian Buczek – prezes zarządu ING Investment Management (Polska) S.A. od kwietnia 2006 do sierpnia 2007, prezes zarządu Quercus TFI S.A. od sierpnia 2007
Sebastian Buczek - Igor Chalupec – prezes zarządu PKN Orlen w latach 2004-2007
Igor Chalupec - Marek Chrzanowski – przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego od 13 października 2016 do 13 listopada 2018
Marek Chrzanowski - Jacek Chwedoruk – prezes zarządu Rothschild Polska od 12 października 2007
Jacek Chwedoruk - Henryk Chmielak – prezes zarządu Towarzystwa Ubezpieczeń i Reasekuracji „Warta” w latach 1994-1996, prezes zarządu Towarzystwa Ubezpieczeń na Życie „Polisa-Życie” w latach 1997- 1999, prezes zarządu PTE Ergo Hestia w latach 1999- 2007
Henryk Chmielak - Jerzy Cieślik – prezes zarządu Ernst&Young S.A. w latach 1996-2000
Jerzy Cieślik - Piotr Cyburt – prezes zarządu BRE Banku Hipotecznego S.A. od 1999 i prezes zarządu późniejszego mBank Hipoteczny
- Marian Czekański – prezes zarządu Powszechnego Towarzystwa Emerytalnego Nationale-Nederlanden w latach 1998-2000, prezes zarządu Banku Śląskiego S.A. i ING Bank Śląski S.A. w latach 2000-2004
Marian Czekański - Konstanty Dąbrowski – prezes Najwyższej Izby Kontroli - od grudnia 1957 do czerwca 1969
Konstanty Dąbrowski - Marek Dietl - prezes Giełdy Papierów Wartościowych od 26 września 2017
Marek Dietl - Andrzej Dorosz – prezes zarządu Banku Pekao S.A. od 30 sierpnia 1996 do 4 lutego 1998, prezes zarządu Banku Gospodarstwa Krajowego od 1 lutego 2004 do 16 maja 2006
Andrzej Dorosz - Edward Drożniak – prezes Narodowego Banku Polskiego od 1 lutego 1945 do 17 marca 1949 i od 28 grudnia 1956 do 3 czerwca 1961
Edward Drożniak - Lech Gajewski – prezes zarządu Polsko-Amerykańskiego Banku Hipotecznego S.A. od 1993 do 1998, prezes zarządu Śląskiego Banku Hipotecznego grudnia 2000 do września 2001
- Czesław Gawłowski – 1996-99 – prezes zarządu Towarzystwa Funduszy Inwestycyjnych PZU S.A. w latach 1996-1999
- Adam Glapiński – minister gospodarki przestrzennej i budownictwa - od 12 stycznia 1991 do 5 grudnia 1991 w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego, minister współpracy gospodarczej z zagranicą - od 23 grudnia 1991 do 5 czerwca 1992 w rządzie Jana Olszewskiego, prezes Narodowego Banku Polskiego od 10 czerwca 2016
Adam Glapiński - Gabriel Główka – prezes zarządu Śląskiego Banku Hipotecznego (obecnie ING Bank Hipoteczny) od września 2001 do listopada 2003
- Marek Goliszewski – prezes Business Center Club od 1991
Marek Goliszewski - Mieczysław Groszek – prezes zarządu BRE Leasing w latach 2002-2010
Mieczysław Groszek - Sławomir Grzelczak – prezes zarządu Biura Informacji Gospodarczej InfoMonitor od lipca 2014
- Danuta Maria Hübner – komisarz Unii Europejskiej ds. polityki regionalnej od 22 listopada 2004 do 3 lipca 2009
Danuta Maria Hübner - Maciej Jankowski - prezes Aviva Towarzystwa Ubezpieczeń Ogólnych S.A. w latach 2008-2013
- Paweł Jarczewski– prezes zarządu Grupy Azoty Zakładów Azotowych „Puławy” z siedzibą w Puławach w latach 2008-2013, prezes zarządu Grupy Azoty od maja 2013 do lutego 2016
Paweł Jarczewski - Leszek Jedlecki – prezes zarządu ING Towarzystwa Funduszy Inwestycyjnych S.A. od 20 sierpnia 2007
- Jerzy Jan Jóźkowiak – prezes zarządu Poczta Polska S.A. od marca 2011 do stycznia 2016
- Dariusz Kacprzyk – prezes zarządu Banku Gospodarstwa Krajowego od czerwca 2013 do 8 marca 2016
- Krzysztof Kalicki – prezes zarządu Deutsche Bank Polska S.A. od 2003 do 30 kwietnia 2019
Krzysztof Kalicki - Marian Kanton – prezes zarządu Banku Pekao S.A. od czerwca 1989 do sierpnia 1996
- Włodzimierz Kiciński – prezes zarządu Nordea Bank Polska w latach 2002-2011
Włodzimierz Kiciński - Stanisław Kluza – przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego od 29 września 2006 do 12 października 2011
Stanisław Kluza - Małgorzata Kołakowska – prezes zarządu ING Banku Śląskiego S.A. od lutego 2010 do marca 2016
- Alicja Kornasiewicz – prezes zarządu banku Pekao S.A. od stycznia 2010 do kwietnia 2011
Alicja Kornasiewicz - Bogusław Kott – prezes zarządu Banku Inicjatyw Gospodarczych S.A. w latach 1989-1997, BIG Banku Gdańskiego, Bank Millennium S.A. od 2003 do 24 października 2013
Bogusław Kott - Stanisław Kowalczyk – prezes Agencji Nieruchomości Rolnych od 15 lipca 2005 do 26 września 2006
Stanisław Kowalczyk - Małgorzata Kroker-Jachiewicz – prezes zarządu – dyrektor generalny Kredyt Banku S.A. od 14 maja 2003 do 25 kwietnia 2005
- Marian Krzak – prezes zarządu Banku Handlowego w latach 1978-1980, prezes zarządu Powszechnej Kasy Oszczędności Bank Państwowy od 12 kwietnia 1988 do 17 maja 1991
Marian Krzak - Marek Kulczycki – prezes zarządu Pierwszego Polsko-Amerykańskiego Banku od 1 kwietnia 1995 (PPAB, po zmianie nazwy - Fortis Bank Polska S.A.), prezes zarządu Deutsche Bank 24 od 25 kwietnia 2002 do 25 listopada 2009, po zmianie nazwy - Deutsche Bank PBC S.A., prezes zarządu FM Bank PBP od października 2015
Marek Kulczycki - Lech Kurkliński – prezes zarządu Polskiego Banku Inwestycyjnego od kwietnia 1996 do kwietnia 1997
- Sławomir Lachowski – twórca mBank i MultiBank, prezes zarządu BRE Bank od 2 listopada 2004 do 14 marca 2008 listopada 2004, prezes zarządu FM Bank PBP S.A. od sierpnia 2013 do 12 paźdzernika 2015
Sławomir Lachowski - Krzysztof Lutostański – prezes zarządu Compensa Towarzystwo Ubezpieczeń S.A. w latach 1993-1998, prezes zarządu PTE Bankowy od sierpnia 1998 do października 2008
- Adam Maciejewski – prezes Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie od 12 lutego 2013 do lipca 2014
- Piotr Masiukiewicz – przewodniczący zarządu komisarycznego Banku Spółdzielczego Rzemiosła w Warszawie w latach 1993-95, prezes zarządu Animex Bank S.A. - 1995 (w zawieszeniu, prace sanacyjne), prezes zarządu Mazowieckiego Banku Regionalnego S.A. w latach 1996-1998, przewodniczący zarządu komisarycznego Banku Wschodniego S.A. w Białymstoku w latach 2002-2003
- Cezary Mech – prezes Urzędu Nadzoru nad Funduszami Emerytalnymi w latach 1998–2002
Cezary Mech - Marek Michałowski – prezes zarządu, dyrektor generalny Budimex S.A. od października 1998 do września 2009
- Jan Monkiewicz – prezes zarządu Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń S.A. od września 1996 do grudnia 1997, prezes zarządu Towarzystwa Ubezpieczeń na Życie Polisa Życie S.A. w latach 1998-2002
Jan Monkiewicz - Marek Mroczkowski – prezes zarządu - dyrektor generalny Polkomtel S.A. w latach 2001-2002, prezes zarządu - dyrektor generalny Elana S.A. w Toruniu w latach 2003-2004, prezes zarządu - dyrektor generalny Unipetrol a.s. w Czechach od września 2005 do kwietnia 2006, prezes zarządu - dyrektor generalny AB Mažeikių nafta na Litwie w latach 2007-2009,
- Leszek Piotr Nałęcz – prezes Zarządu Qualia Development sp. z o.o. (dawniej PKO BP Inwestycje) od 15 stycznia 2010
- Adam Niedzielski – prezes Narodowego Funduszu Zdrowia od 10 października 2019 do 26 sierpnia 2020, minister zdrowia do 26 listopada 2020
Adam Niedzielski - Adam Niewiński – prezes zarządu Domu Inwestycyjnego Xelion Sp. z o.o. od kwietnia 2004 do kwietnia 2015
- Waldemar Nowak – prezes zarządu Banku Gospodarstwa Krajowego w latach 1996–1997
- Paweł Janusz Osuch – prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa od 14 maja 2007 do 26 lipca 2007
Paweł Janusz Osuch - Stanisław Pacuk – założyciel i prezes zarządu Kredyt Bank w latach 1990–2003
Stanisław Pacuk - Jakub Papierski – prezes zarządu Centralnego Domu Maklerskiego Pekao S.A. od października 2003 do maja 2009, prezes zarządu Allianz Bank Polska S.A. od października 2009 do stycznia 2010
- Ryszard Pazura – prezes zarządu Banku Gospodarstwa Krajowego w latach 1998- 2002, prezes Agencji Rynku Rolnego w latach 2002-2003
Ryszard Pazura - Henryk Pietraszkiewicz – prezes zarządu Wschodniego Banku Cukrownictwa S.A. w Lublinie w latach 2003-2006, prezes zarządu Noble Bank S.A. w Warszawie w latach 2006 – 2008, prezes zarządu FM Bank S.A. w Warszawie od października 2009 do marca 2013
- Jerzy Witold Pietrewicz – pezes zarządu Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w latach 2001-2003, p.o. prezesa zarządu i następnie prezes zarządu Banku Ochrony Środowiska w latach 2006-2009
Jerzy Witold Pietrewicz - Wojciech Piskorz – prezes zarządu Elektrim S.A. od 25 marca 2011
- Andrzej Antoni Podsiadło – prezes zarządu Powszechnego Banku Handlowego Gecobank S.A. w latach 1992 – 1994, prezes zarządu PKO Bank Polski S.A. od 20 czerwca 2002 do 29 września 2006, prezes Polskiego Czerwonego Krzyża w latach 1995-1998 i 2008-2012
Andrzej Antoni Podsiadło - Jerzy Józef Rachwalski – rektor Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Łodzi w latach 1954-1956, dyrektor Instytutu Ekonomiki i Organizacji Produkcji w latach 1970-1976, prezes Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego w latach 1975–1980
Jerzy Józef Rachwalski - Bogdan Rogala – prezes zarządu Philips Lighting Poland S.A. w latach 1999-2002
- Mirosław Roguski – prezes zarządu Totalizatora Sportowego w latach 2001-2006
- Krzysztof Rosiński – prezes zarządu Getin Noble Banku od 5 sierpnia 2010 do 9 stycznia 2017
- Wiesław Rozłucki – prezes zarządu Giełdy Papierów Wartościowych S.A. w latach 1991–2006
Wiesław Rozłucki - Włodzimierz Rembisz – prezes Agencji Rynku Rolnego od 8 września 1992 do 16 lipca 1993
Włodzimierz Rembisz - Wiesław Sadowski – prezes Głównego Urzędu Statystycznego od 24 sierpnia 1980 do 4 stycznia 1989
Wiesław Sadowski - Zdzisław Lech Sadowski – prezes Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego w latach 1985-2005
Zdzisław Lech Sadowski - Jacek Siwek – prezes zarządu British American Tobacco Polska S.A. w latach 1991-2010
- Andrzej Krzysztof Siezieniewski – prezes zarządu Polskie Radio S.A. w latach 2002–2006 i od 26 sierpnia 2011 do stycznia 2016
Andrzej Krzysztof Siezieniewski - Sławomir Stefan Sikora – prezes zarządu AmerBank w latach 2001-2003, prezes zarządu Banku Handlowego S.A. w latach 2003-2021
Sławomir Stefan Sikora - Wojciech Sobieraj – prezes zarządu Alior Bank od kwietnia 2008 do czerwca 2017
Wojciech Sobieraj - Zdzisław Sokal - prezes zarządu Bankowego Funduszu Gwarancyjnego od 2 kwietnia 2016 do 5 kwietnia 2019
- Robert Sokołowski – prezes zarządu i dyrektor generalny spółek Grupy Generali Polska od lutego 2014
- Andrzej Sopoćko – prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w latach 1995-1997
Andrzej Sopoćko - Bogusław Sosnowski – prezes Hortex Sp. z o.o. w latach 1993-1995, prezes zarządu Towarzystwa Ubezpieczeń na Życie Finlife S.A. w latach 2001–2007
Bogusław Sosnowski - Beata Anna Stelmach – prezes zarządu Warszawskiej Giełdy Towarowej w latach 2000–2001, prezes General Electric Polska od listopada 2013
Beata Anna Stelmach - Andrzej Szablewski – prezes zarządu Hortex Holding S.A. w latach 1995-1998
- Krzysztof Szwarc – prezes zarządu BRE Bank w latach 1986-1998
- Paweł Szymański – prezes zarządu Domu Maklerskiego Banku Handlowego w latach 2003-2004, prezes zarządu Netia S.A. od marca 2015
- Andrzej Ścisłowski – dyrektor generalny/partner zarządzający KPMG w Polsce od 1 czerwca 1997 do 1 października 2019
- Zofia Tarasińska – prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od marca 1988 do stycznia 1990
- Czesław Warsewicz – prezes Intercity od grudnia 2006 do stycznia 2009
Czesław Warsewicz - Aldona Wejchert - prezes zarządu spółki Multikino S.A. w latach 2003–2005
Aldona Wejchert - Aleksandra Wiktorow – prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od 18 maja 2001 do 1 czerwca 2007
Aleksandra Wiktorow - Janusz Witkowski– prezes Głównego Urzędu Statystycznego od 4 maja 2006 do 26 października 2006, od 15 lutego 2011 do 9 sierpnia 2011 (p.o.), od 10 sierpnia 2011 do 31 marca 2016
Janusz Witkowski - Anna Katarzyna Wojciechowska – prezes Commercial Union Polska - Towarzystwa Ubezpieczeń Ogólnych S.A. od sierpnia 2004 do czerwca 2007
- Grzegorz Wójtowicz – prezes Narodowego Banku Polskiego od stycznia 1991 do sierpnia 1991
Grzegorz Wójtowicz - Stanisław Wyganowski – prezydent Warszawy od 30 stycznia 1990 do 5 października 1994
Stanisław Wyganowski - Bohdan Wyżnikiewicz – prezes Głównego Urzędu Statystycznego od 15 stycznia 1991 do 7 lutego 1992
Bohdan Wyżnikiewicz - Małgorzata Zaleska – prezes Bankowego Funduszu Gwarancyjnego od 20 kwietnia 2007 do 31 lipca 2009, prezes zarządu Giełdy Papierów Wartościowych S.A. od 12 stycznia 2016 do 14 marca 2017
Małgorzata Zaleska - Barbara Zambrzycka – wiceprezes i prezes zarządu Powszechnego Banku Kredytowego S.A. w latach 1989-1995
- Jerzy Zdrzałka – prezes Państwowego Zakładu Ubezpieczeń S.A. od 30 czerwca 2000 do 9 stycznia 2001
Jerzy Zdrzałka - Paweł Ziółkowski – prezes zarządu RBS Bank od 2004
opracowała Barbara Trzcińska
- Jarosław Augustyniak – prezes zarządu Expander S.A. w latach 2000-2004, prezes zarządu Open Finance w latach 2004-2006, prezes zarządu Home Broker S.A. w latach 2006-2007, prezes zarządu Noble Bank S.A. w latach 2008-2010, prezes zarządu Idea Bank S.A. od 2010 do 6 października 2017
- Kultura
-
Absolwenci Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie – twórcy kultury
Andrzej Bobkowski (1913–1961), pisarz, eseista, przedsiębiorca, popularyzator modelarstwa lotniczego. Maturę uzyskał w 1933 roku w Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie. W tym samym roku został przyjęty w poczet studentów Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie, którą ukończył w 1936 roku.
Na rok 1935 przypadł debiut literacki Bobkowskiego. Swoją działalność literacką rozpoczął krótką humoreską w „Ilustrowanym Kurierze Codziennym”. W marcu 1939 roku wspólnie z żoną wyjechał do Francji, gdzie zastała ich wojna.
W połowie 1948 roku dotarli do Gwatemali, w której żyli w dość trudnych warunkach materialnych do śmierci pisarza. Przez długi czas pisarstwo Bobkowskiego było w Polsce zupełnie nieznane. Dziewięć lat po śmierci pisarza Jerzy Giedroyć wydał w Paryżu tom szkiców i opowiadań Coco de Oro. Szkice i opowiadania. W roku 1985 oficyna „Kontra” w Londynie wydała reprint wydania paryskiego Szkiców piórkiem, a w 1988 roku ukazało się krajowe, podziemne wydanie powieści. Dopiero od lat 90. XX wieku utwory Bobkowskiego częściej zaczęły gościć na oficjalnym polskim rynku wydawniczym.
Do czasów współczesnych ukazały się następujące tomy: Opowiadania i szkice, Jerzy Giedroyć, Andrzej Bobkowski, Listy 1946‒1961, Potłuczona mozaika. Andrzeja Bobkowskiego myśli o epoce), Przysiągłem sobie, że jeśli umrę, to nie w tłumie. Korespondencja z Anielą Mieczysławską 1951‒1961 Listy do Tymona Terleckiego 1956‒1961), Z dziennika podróży, Zmierzch i inne opowiadania), Punkt równowagi, Listy z Gwatemali do matki, IKKOS i SOTION oraz inne szkice, Tobie zapisuję Europę. Listy do Jarosława Iwaszkiewicza), Listy do Aleksandra Bobkowskiego 1940‒1961, Listy do różnych adresatów, Listy do Jerzego Turowicza 1947‒1960, Notatnik 1947‒1960.
Zygmunt Marian Broniarek (1925-2012), publicysta, felietonista, dziennikarz. Uczył się na tajnych kompletach w VIII Gimnazjum i Liceum im. Króla Władysława IV w Warszawie, gdzie w 1944 roku zdał egzamin dojrzałości. Studia w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie rozpoczął w 1945 r. Dyplom ukończenia studiów (już Szkoła Główna Planowania i Statystyki) uzyskał 5 listopada 1951 roku. Pracę dziennikarską rozpoczął podczas studiów. Pracował w czasopiśmie „Wieczór Warszawy”, jako stenograf prasowy w „Czytelniku”, depeszowiec w „Życiu Warszawy”. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę zawodową – od czerwca 1950 roku jako redaktor działu zagranicznego „Trybuny Ludu”. Był dwukrotnie jej stałym korespondentem akredytowanym przy Białym Domu w Waszyngtonie, w latach 1960–1967 i 1985–1990 oraz dwukrotnie przy Hôtel Matignon (siedzibie premiera Francji) w Paryżu. Był także stałym korespondentem w Sztokholmie, obejmującym swą działalnością całą Skandynawię.
Po roku 1989 pisał regularnie do wielu czasopism: był między innymi stałym felietonistą tygodnika „Rynki Zagraniczne” i „Trybuny”.
W latach 80. był członkiem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL (powołanego po rozwiązaniu przez władze stanu wojennego SDP). Był też członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy-Podróżników „Globtroter”.Zygmunt Broniarek był poliglotą, znał biegle osiem języków. Napisał wiele felietonów i książek, a wśród nich niewielką książeczkę do nauki języka angielskiego Broniarek uczy języków – 365 dni z angielskim. Opublikował także 10 zasad, jakimi powinni kierować się ci, którzy chcą się nauczyć języka obcego.
Zygmunt Broniarek był autorem wielu książek, m.in.: Amerykańska zaraza nad Koreą, Od Hudsonu do Missisipi, Gorące dni, Szczeble do Białego Domu, Walka o Pałac Elizejski, Angola zrodzona w walce, Od Kissingera do Brzezińskiego, Tajemnice nagrody Nobla, Ronald Reagan w Białym Domu, Jak się nauczyłem ośmiu języków, Biały Dom i jego prezydenci, Książę Karol w Polsce, Kulisy polityki, Książę Karol, praprawnuk Polki.
Jan Dobraczyński (1910‒1994), pisarz i publicysta, działacz katolicki, poseł na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Maturę uzyskał w Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie. W roku akademickim 1928/1929 studiował na Wydziale Prawnym Uniwersytetu Warszawskiego. Po pierwszym roku studiów przeniósł się do Wyższej Szkoły Handlowej. Dyplom uzyskał w styczniu 1934 roku na podstawie przygotowanej u prof. Konstantego Krzeczkowskiego pracy Żebractwo w Warszawie i walka z nim.
W roku 1937 ukazała się jego pierwsza książka, którą było studium Bernanos powieściopisarz. Około 1938 roku napisał w Lublinie powieść Ottonowa obietnica, ale jej zaplanowane na jesień 1939 roku wydanie nie doszło do skutku. Jeszcze przed wybuchem wojny opublikował pracę Lawa gorejąca. Studium o Janie Papinim. W roku 1946 ukazały się napisane w czasie powieści Najeźdźcy i W rozwalonym domu. Tematykę wojenną kontynuował w powieściach A znak nie będzie mu dany i Dłonie na murze. Oprócz tematyki wojennej w swoich powieściach poruszał tematykę biblijną, kościelną, historii Polski i obyczajową (Listy Nikodema, Przyszedłem rozłączyć, Kościół w Chochołowie, Ewa). Pisał scenariusze filmowe (Karino, Miasteczko). Wspomnienia dotyczące własnego życia zawarł w dwóch książkach Gra w wybijanego oraz Tylko w jednym życiu. Dobraczyński był także zaangażowany w działalność społeczno-polityczną. W latach 1952‒1956 i 1985-1989 wykonywał mandat poselski, w latach 1970‒1983 pełnił funkcję członka prezydium Frontu Jedności Narodu, w 1982 roku został przewodniczącym Tymczasowej Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia.
Tadeusz Drewno (1939‒2016), kierownik produkcji filmowej, nauczyciel akademicki, urodził się w Warszawie. Po ukończeniu Technikum Budowy Silników, w 1959 roku podjął studia na Wydziale Finansów i Statystki Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, które ukończył w 1965 roku. W ramach seminarium magisterskiego, prowadzonego przez doc. dr. Zbigniewa Pirożyńskiego, przygotował bardzo dobrze ocenioną pracę pt. Fundusz filmowy. Praca magisterska w sposób pogłębiony przedstawiała działalność międzywojennej instytucji finansującej produkcję i eksploatację filmów. Drugim szczeblem wykształcenia Tadeusza Drewno było Studium Organizacji Produkcji Filmowej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi im. Leona Schillera, ukończone w 1968 roku. W produkcji filmowej Tadeusz Drewno debiutował w 1965 roku współpracą produkcyjną w filmie Matura Tadeusza Konwickiego.
Od 1973 roku kierował produkcją filmów, m.in.: Zazdrość i medycyna (1973), Zaklęte rewiry (1975), Barwy ochronne (1976), Konopielka (1981), Siekierezada (1985), Obywatel Piszczyk (1988), Matki, żony i kochanki (1995 i 1998), Czwarta władza (2004), Generał Nil (2009), Lincz (2010), W ukryciu (2013).
Andrzej Fidyk (ur. 1953), reżyser i scenarzysta filmów dokumentalnych i reportaży zrealizowanych dla Telewizji Polskiej, producent. Ukończył XIX Liceum Ogólnokształcące im. Powstańców Warszawy w Warszawie. W latach 1972‒1978 studiował na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki. W roku 1978 obronił pracę magisterską pt. Wpływ handlu zagranicznego na wzrost gospodarczy Meksyku w latach 1965‒1974, przygotowaną pod kierunkiem doc. dr. Stanisława Kluszczyńskiego. W wyniku konkursu na stanowisko kierownika produkcji, w 1980 roku trafił do telewizji. Od roku 1982 pracował w Redakcji Reportażu i Dokumentu.
W latach 1996‒2004 był i aktualnie (od 2011 roku) jest szefem Redakcji Filmów Dokumentalnych Programu 1 TVP. Stworzył takie programy, jak: Czas na dokument (trzykrotnie nagrodzony nagrodą „Wiktora”: 1998, 2002, 2010), Miej oczy szeroko otwarte, Czas na kontrowersyjny dokument i Oglądaj z Andrzejem Fidykiem. Ceniony scenarzysta i producent licznych filmów fabularnych.
Wojciech Stefan Giełżyński (1930‒2015), dziennikarz, publicysta, reporter, pisarz. Maturę zdał w 1948 roku w IV Państwowym Liceum im. Adama Mickiewicza. Jako dziennikarz debiutował w wieku 16 lat na łamach „Gazety Ludowej”, niezależnego dziennika, którego redaktorem naczelnym był jego ojciec, Witold Giełżyński. Po ukończeniu studiów podjął pracę w Polskim Wydawnictwie Gospodarczym. Po dwóch latach, gdy tworzyło się czasopismo „Dookoła świata” podjął pracę w redakcji. Został reporterem działu sportowego. Wiązało się to z jego zainteresowaniami zarówno dziennikarskimi, jak i sportowymi – był dwukrotnym mistrzem Polski w wioślarstwie.
Pracował w pismach: „Współczesność”, „Panorama”, „Kontynenty” współpracował z „Polityką”, z której odszedł po strajku w Stoczni Gdańskiej w 1980 r. W stanie wojennym przeszedł do prasy drugiego obiegu. W latach 1984–1989 współredagował „Przegląd Wiadomości Agencyjnych” oraz współpracował z programem Radia „S”. W latach 1989–1992 był członkiem redakcji „Tygodnika Solidarność”. Wojciech Giełżyński związany był z masonerią, której przedstawicielem był także jego ojciec. W roku 2008 ukazała się jego książka Wschód Wielkiego Wschodu poświęcona prawie nieznanym dziejom polskiej masonerii liberalnej w XX w. Wojciech Giełżyński był autorem około pięciu tysięcy publikacji prasowych, komentarzy radiowych i telewizyjnych, a także ponad 60 książek. Ważniejsze książki napisane przez Wojciecha Giełżyńskiego: Syberia, kraj na wyrost, Indonezja – archipelag niepokojów, Aż do najdalszych granic, Medytacje o Świecie Trzecim, Trzeci świat, czyli wiele znaków zapytania, Jeśli nawet umrzesz pozostań, Rewolucja w imię Allacha, Rewolucja w imię Augusta Sandino, Gra o Himalaje, Byłem gościem Chomeiniego, Moja prywatna Vistuliada, Budowanie Niepodległej, Ani Wschód ani Zachód, Opiumowa dżungla, Szatan wraca do Iranu, Prywatna historia XX wieku, Inne światy, inne drogi, Wschód Wielkiego Wschodu, Moja powtórna Vistuliada, Pół świata moje.
Jerzy Kaliszewski (1912‒1990), aktor teatralny i filmowy, reżyser, pedagog i dyrektor teatrów. Ukończył Gimnazjum Humanistyczne im. M. Reja w Warszawie. W 1930 roku podjął studia w Wyższej Szkole Handlowej (obecnie SGH), które ukończył w 1933 r. Pracę dyplomową: Przewóz węgla do Gdańska i Gdyni do roku 1931 napisał na seminarium prof. Antoniego Sujkowskiego. Studiował także w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej i Państwowej Szkole Teatralnej. W czasie okupacji hitlerowskiej działał w konspiracji, był więźniem Pawiaka i obozu koncentracyjnego Sachsenhausen.
Pracę zawodową podjął na scenie krakowskiego Teatru im Juliusza Słowackiego w 1935 roku, z którym związany był z przerwami do 1969 roku. Występował także w teatrach Warszawy: Ateneum, Klasycznym, Narodowym i Polskim, a także w Katowicach i w Łodzi. Kierował Teatrem Klasycznym w Warszawie i Teatrem Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach. Wykładał Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie i w Warszawie. Wystąpił w blisko 120 rolach teatralnych reprezentujących różne gatunki sztuki scenicznej. Grał w filmach: Młodość Chopina, Stawka większa niż życie, Bolesław Śmiały, Polskie Drogi, Pasja, Żołnierze wolności, Raszyn 1809, Polonia Restituta, Powstanie listopadowe 1830-1831, Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy.
Michał Komar (ur. 1946), pisarz, scenarzysta, krytyk literacki i filmowy, publicysta, wydawca. Urodził się w Warszawie, gdzie ukończył XLIV Liceum Ogólnokształcące im. Antoniego Dobiszewskiego. W roku 1964 otrzymał świadectwo maturalne i rozpoczął studia na Wydziale Ekonomiki Produkcji Szkoły Głównej Planowania i Statystyki. W związku z reorganizacją uczelni przeszedł z Wydziału Ekonomiki Produkcji na Wydział Ekonomiczno-Społeczny. Pracę magisterską, pt. Poglądy ekonomiczno-społeczne Roberta Owena (wizje społeczeństwa doskonałego), przygotowaną na seminarium magisterskim prof. Antoniego Rajkiewicza, obronił w 1969 roku stopień doktora nauk humanistycznych w dyscyplinie socjologia uzyskał w 1982 roku Komar jest m.in. autorem książek: Piekło Conrada, Czarownice i inni, Zmęczenie, Prośba o dobrą śmierć, O obrotach losów i ciał, Trzy, Bestiariusz codzienny, Wtajemniczenia. Opublikował szereg wywiadów-rzek, pisał scenariusze filmowe i telewizyjne oraz sztuki teatralne.
Andrzej Prus-Bogusławski (Andrzej Bogusławski, ur. w 1919 r., zm. 26 października 2006 r. w Lailly-en-Val, Francja), dziennikarz, pisarz, autor książek historycznych, polski oficer, cichociemny (pseud. „Pancerz”). Syn Antoniego Bogusławskiego - poety, pisarza, tłumacza i dziennikarza, autora książek dla dzieci.
W 1937 ukończył Gimnazjum im. Stefana Batorego. W 1939 brał udział w kampanii wrześniowej. Następnie przedostał się na zachód i był oficerem 24. pułku ułanów 1. Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka.W nocy z 4 na 5 maja 1944 r. w czasie Operacji lotniczej „Weller 26” został przerzucony jako instruktor broni pancernej do III Oddziału AK w Lublinie. Został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Po wojnie ukończył Szkołę Główną Handlową w Warszawie i pracował (od 1944) w Polskim Radiu i Telewizji w Lublinie i w Warszawie.Od 1981 r. we Francji. Rozpoczął współpracę z wychodzącymi we Francji „Kontaktem”, „Kulturą” i „Zeszytami Historycznymi” oraz londyńskim „Dziennikiem Polskim”. Autor książek historycznych dotyczących II wojny światowej.
Mieszkał w Charenton-le-Pont. Zmarł w polskim Domu Spokojnej Starości w Lailly-en-Val (Francja). Pochowany 31 października 2006 r. na cmentarzu w Montmorency.
Michał Bogdan Ratyński (1948–2013), reżyser teatralny i filmowy, tłumacz utworów scenicznych. Maturę uzyskał w Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Prusa w Warszawie w 1966 roku, po czym podjął studia w Szkole Głównej Planowania i Statystyki. W związku z reorganizacją uczelni przeszedł z Wydziału Ekonomiki Produkcji na Wydział Ekonomiczno-Społeczny. W roku 1970 obronił pracę magisterską, pt. Problem realizacji produktu społecznego w ujęciu Róży Luksemburg. Promotorem rozprawy był doc. dr hab. Witold Sierpiński. W roku 1972 ukończył Wyższe Studium Zawodowe Organizacji Produkcji Filmowej i Telewizyjnej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi, a dziesięć lat później Wydział Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Po okresie reżyserii filmowej podstawowy obszar twórczości Ratyńskiego stanowiła reżyseria teatralna. Wystawiał w Jeleniej Górze, Katowicach, Krakowie, Łodzi, Warszawie i Zurychu.
Kazimierz Rudzki (1911‒1976), aktor, reżyser teatralny, konferansjer, dziennikarz. Świadectwo dojrzałości uzyskał 29 maja 1929 r. po ukończeniu Gimnazjum Męskiego Towarzystwa Ziemi Mazowieckiej. Po studiach w WSH, w 1932 roku swoje zainteresowania skierował w stronę teatru. W sezonie 1932/33 był słuchaczem Instytutu Reduty związanego z Juliuszem Osterwą, a następnie Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie.
Po zakończeniu wojny związał się jako reżyser i konferansjer z łódzkim Teatrem Syrena. Od 1955 roku do końca życia grał w Teatrze Współczesnym w Warszawie, a w okresie połączenia zespołów w latach 1955–1957 również na scenie Teatru Narodowego. Występował gościnnie w innych teatrach warszawskich (Teatr Syrena, Teatr Klasyczny, Teatr Kameralny, Teatr Ludowy), w których stworzył wiele wspaniałych kreacji teatralnych. Aktor zagrał wiele niezapomnianych ról w filmach, m.in.: Eroica (reż. Andrzej Munk, 1958), Głos z tamtego świata (reż. Stanisław Różewicz, 1962), Pasażerka (reż. Andrzej Munk, 1963), Pierwszy dzień wolności (reż. Aleksander Ford, 1964), Lenin w Polsce (reż. Sergiej Jutkiewicz, 1966), Marysia i Napoleon (reż. Leonard Buczkowski, 1966), Jak rozpętałem II wojnę światową (reż. Tadeusz Chmielewski, 1970), Nie lubię poniedziałku (reż. Tadeusz Chmielewski, 1971), Milion za Laurę (reż. Hieronim Przybył, 1971), a także w serialach telewizyjnych: Wojna domowa w reżyserii Jerzego Gruzy (1965–1966) i Czterdziestolatek (reż. Jerzy Gruza i Krzysztof Teodor Toeplitz (1974–1977).Kazimierz Rudzki współpracował także z wieloma kabaretami. W roku 1955 występował w kabarecie „Szpak”, w latach 1955–1957 w „Wagabundzie”, a latach 1971–1974 w kabarecie „Pod Egidą”. Był także związany z dziennikarstwem.
Od 1947 roku, przez kilka lat był redaktorem rubryki sportowej w tygodniku satyrycznym „Szpilki”.Od maja 1945 roku Kazimierz Rudzki stale współpracował z radiem, jako recytator, konferansjer, reżyser.Kazimierz Rudzki był związanym z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną w Warszawie. W roku 1953 zorganizował Wydział Estradowy, gdzie został dziekanem. Był także dziekanem Wydziału Aktorskiego i prorektorem PWST.
Zbyszko Siemaszko (1925-2015) artysta fotografik, autor fotografii Warszawy, urodził się 30 sierpnia 1925 roku w Wilnie. Wychował się w rodzinie fotografów. Jego rodzice prowadzili sklep fotograficzny w centrum Wilna, w swoim atelier Leonard Siemaszko wykonywał portrety m.in. marszałka Józefa Piłsudskiego czy biskupa Stanisława Bandurskiego.
W czasie wojny Siemaszko wstąpił - wraz z braćmi i ojcem - w szeregi Armii Krajowej i przyjął pseudonim „Swojak”. Dokumentował codzienne życie partyzantów. W latach 50. pracował dla Społecznego Przedsiębiorstwa Budowlanego w Warszawie. Przygotowywał fotograficzną dokumentację obiektów zabytkowych. W latach 1949–1951 wykonał dokumentację fotograficzną odbudowanych zabytków stolicy W 1953–1961 fotoreporter tygodnika „Stolica”, a następnie tygodnika „Perspektywy”[. Był autorem licznych wystaw i albumów. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików.
Zmarł 4 marca 2015 w Zalesiu Górnym. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Piasecznie
Jadwiga Maria Skawińska (ur. 1946), kierownik produkcji, reżyser i scenarzystka filmów dokumentalnych, urodzona we Wrocławiu. Ukończyła Liceum Ogólnokształcące nr 3 im. Unii Lubelskiej w Lublinie. W latach 1964–1969 studiowała na Wydziale Handlu Wewnętrznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. Pod kierunkiem prof. dr. hab. Leona Koźmińskiego przygotowała pracę magisterską, pt. Nakłady a wyniki eksploatacji w polskim filmie fabularnym w latach 1965–1967. W roku ukończenia studiów zadebiutowała, jako kierownik produkcji w filmie dokumentalnym Jerzego Sztwiertni Szybki marsz weselny. Kierowanie produkcją filmów dokumentalnych stało się wyłącznym zajęciem zawodowym Skawińskiej w latach 1969–1974.
W roku 1975 zadebiutowała w produkcji spektakli telewizyjnych. Od roku 1979 podjęła współpracę przy produkcji filmów fabularnych. W latach 90. Skawińska skoncentrowała się na przygotowaniu scenariuszy i reżyserii filmów dokumentalnych i krótkometrażowych. W roku 1979 otrzymała nagrodę zespołową „Złoty Ekran”, w kategorii: widowisko artystyczne, za nowatorstwo dramaturgiczne i twórczy wkład w refleksję nad kulturą polską w widowiskach Teatru Faktu.
Piotr Śliwiński (ur. 1949), kierownik produkcji, producent, współwłaściciel Studia Filmowego „Kalejdoskop”. Urodził się Biskupcu, gdzie ukończył Technikum Ekonomiczne. W roku 1968 otrzymał świadectwo maturalne i rozpoczął studia na Wydziale Finansów i Statystyki Szkoły Głównej Planowania i Statystyki. Studia ukończył w 1974 roku obroną pracy magisterskiej, pt. Koszty realizacji filmów fabularnych, której promotorem był prof. Zbigniew Pirożyński. Od 1976 roku był kierownikiem produkcji i producentem licznych filmów dokumentalnych.
W roku 2011 przyznano mu nagrodę „Srebrny Zamek” na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym „Off Cinema” w Poznaniu, za film Agnieszki tu nie ma. Natomiast w 2013 roku dostał nagrodę specjalną na festiwalu Filmów Optymistycznych „Multimedia Happy End” w Rzeszowie, za film Sposób na kryzys. Od roku 2011 pełni funkcję członka Zarządu Głównego Stowarzyszenia Filmowców Polskich.
Wiesław Wernic (1906‒1986), pisarz, nazywany „polskim Karolem Mayem”. Ukończył Gimnazjum Humanistyczne im. Mikołaja Reja. W 1926 roku podjął studia na Wydziale Prawa UW, które przerwał w 1928 r. i przeszedł do Wyższej Szkoły Handlowej. Dyplom ukończenia Szkoły uzyskał w 1935 roku na podstawie pracy napisanej pod kierunkiem prof. Henryka Tennenbauma. Pracę zawodową podjął w Polskiej Agencji Telegraficznej. W czasie wojny brał udział w konspiracji i walczył w powstaniu warszawskim. Po wojnie pracował jako dziennikarz prasowy i radiowy.
Już podczas studiów publikował nowele i opowiadania, a w 1933 roku wydał powieść szpiegowską Daleka Przygoda. Po kilkuletniej przerwie do twórczości literackiej powrócił w latach sześćdziesiątych. Opublikował ok. 20 książek przygodowych dla młodzieży, których akcję umieścił na „dzikim zachodzie” (m.in. Colorado, Gwiazda Trapera, Słońce Arizony, Tropy wiodące przez prerię, Złe miasto).
Maciej Zimiński (1930-2013), dziennikarz. Pochodził z warszawskiej Woli, ale dzieciństwo spędził w Wilnie, gdzie jego ojciec kierował oddziałem wydawnictwa „Nasza Księgarnia”. Absolwent SGPiS w Warszawie (1952) oraz Uniwersytetu Warszawskiego (1952, Wydział Dziennikarski). Karierę zawodową rozpoczął w 1950 w redakcji czasopism dla dzieci wydawnictwa „Nasza Księgarnia”. W latach 1952–1965 był sekretarzem redakcji gazety Świat Młodych. Od 1965 do 1973 zastępca redaktora naczelnego programów dziecięco-młodzieżowych Telewizji Polskiej, odpowiadał za program dla dzieci starszych; w okresie 1973–1978 naczelny redaktor tych programów, w latach 1978–1982 naczelny redaktor programów oświatowych.
Autor wielu książek dla dzieci, m.in.: Szatańska księga (1959), Jak to było z Mysią Wieżą (1960), Sto dni pod biegunem (1961), Osiem dni w krainie niedźwiedzi (1962), a także monografii Telewizja inspirująca dla dzieci (1970). Autor wielu popularnych cyklicznych programów telewizyjnych dla dzieci, jak Ekran z bratkiem (tu również był prezenterem w okresie 1967–1978), Teleferie, Piątek z Pankracym. Twórca inspiracyjnego nurtu programów dla dzieci (Niewidzialna ręka, Klub Pancernych).
Wykładał m.in. w Instytucie Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Działacz harcerski (ZHP).
Laureat licznych nagród i odznaczeń, m.in. nagrody Prezesa Rady Ministrów (1976, 1979), nagrody Ministra Obrony Narodowej (I stopnia zespołowa 1967, III stopnia zespołowa 1975), wielu nagród prezesa Radiokomitetu, „Złotego Ekranu” (1976), Orderu Uśmiechu.
opracowali Janusz Kaliński, Aldona Podolska-Meducka, Barbara Trzcińska
- Sport
-
Absolwenci Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie, którzy odnieśli sukcesy na polu sportowym
Michał Butkiewicz (ur. 1942), szpadzista, naukowiec, urodzony w Warszawie, gdzie w 1960 roku uzyskał maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Zamoyskiego. Studiował w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w latach 1960-1966, uzyskując magisterium za pracę Studia dla pracujących w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w świetle badań ankietowych, napisaną pod kierunkiem doc. dr hab. Antoniego Rajkiewicza. Doktor nauk ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego, specjalista w zakresie standardów kwalifikacji zawodowych. Właściciel i dyrektor Centrum Badawczo-Rozwojowego „EDUKACJA I PRACA”. W latach 1956-1981 związany z klubem sportowym Warszawianka. Indywidualny mistrz Polski w szpadzie (1963 i 1967), srebrny medalista Mistrzostw Świata w Ankarze (1970) i finalista Mistrzostw Świata w Montrealu (1967). Na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku (1968) wywalczył brązowy medal w turnieju drużynowym.
Tomasz Hopfer (1935-1982), lekkoatleta, dziennikarz sportowy, propagator biegów masowych. Urodził się w Warszawie, gdzie ukończył Technikum Statystyczne. W 1952 roku podjął studia w Szkole Głównej Planowania i Statystyki na Wydziale Statystyki, które przerwał 1956 roku z powodu choroby. W latach 1961-1964 studiował w trybie eksternistycznym, przygotował wówczas pracę magisterską Uwarunkowania organizacyjne możliwości wykorzystania potencjału gospodarczych wartości ruchu turystycznego, pod kierunkiem doc. dr Zygmunta Filipowicza. W latach 50., jako sprinter i średniodystansowiec, był członkiem kadry narodowej. W latach 1955 i 1958 zdobył mistrzostwo Polski w sztafecie 4 x 400 m. Po zakończeniu kariery sportowej związał się z Telewizją Polską, jej redakcją sportową i Studiem 2. Był twórcą akcji Bieg po zdrowie i Maratonu Pokoju (obecnie Maratonu Warszawskiego). Z telewizji został zwolniony po wprowadzeniu stanu wojennego, na dwa miesiące przed śmiercią.
Jarosław Kisiel (ur. 1964), szermierz, urodzony w Giżycku, gdzie w 1985 roku ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Żeromskiego. W 1983 roku podjął studia w Szkole Głównej Planowania i Statystyki, które ukończył z dyplomem magistra w 1990 roku Pracę Juventur jako organizator turystyki wyjazdowej do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w latach 1981-1988 napisał pod kierunkiem dr hab. Romana Łazarka. W latach studiów związał się z klubami sportowymi Marymont i Legia Warszawa. Zdobył drużynowe mistrzostwa Polski w szabli w latach 1986-1989. Na uniwersjadzie w Duisburgu w 1989 roku zdobył brązowy medal w turnieju indywidualnym, a na igrzyskach w Barcelonie w 1992 roku wywalczył szóste miejsce w turnieju drużynowym.
Ewa Kłobukowska (ur. 1946), sprinterka, ekonomistka. Urodzona w Warszawie, gdzie ukończyła Technikum Ekonomiczne. W latach 1967-1971 studiowała w Szkole Głównej Planowania i Statystyki na Wydziale Ekonomiki Produkcji. Dyplom magisterski uzyskała w 1972 roku na podstawie pracy Charakterystyka porównawcza przemysłu ośrodka Warszawy i Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego, przygotowanej pod kierunkiem dr Tadeusza Hoffa. Wielokrotnie reprezentowała Polskę w biegach sprinterskich, m.in. na olimpiadzie w Tokio w 1964 roku, gdzie zdobyła brązowy medal w biegu na 100 m i złoty medal w sztafecie 4x100 m. Mistrzyni Europy z 1966 roku, w biegu na 100 m i w sztafecie 4 x 100 m. Rekordzistka świata w biegu na 100 m (1965), sztafecie 4x100 m (1964) i Tokio. Rekordzistka Europy w biegu na 100 m z 1964 roku i w sztafecie 4 x 100 m w 1964 roku. Znakomita kariera sportowa Kłobukowskiej została przerwana w 1967 roku, na skutek interwencji federacji lekkoatletycznych NRD i ZSRR, które ogłosiły, że jej „status płciowy jest nieokreślony”. Dopiero w 2002 roku profesor Królewskiej Akademii Nauk w Sztokholmie podważył metody badania płci sprzed ćwierć wieku.
Teresa Kodelska-Łaszek (1929-2021), nauczyciel akademicki, narciarka, uczestniczka powstania warszawskiego. Urodzona w Warszawie, gdzie w latach wojny ukończyła tajne komplety gimnazjum im. Juliusza Słowackiego. Maturę uzyskała w 1946 roku w Państwowym Liceum Administracyjno-Handlowym w Krakowie. Studia w Szkole Głównej Planowania i Statystyki ukończyła z dyplomem magisterskim w 1952 roku. Pracę Budownictwo mieszkaniowe jako potrzeba konsumpcyjna związana z rozbudową przemysłu napisała pod kierunkiem prof. dr Jana Drewnowskiego. W latach 1954-1990 była pracownikiem naukowym SGPiS, dochodząc w 1976 r. do tytułu profesorskiego. W czasie studiów związała się z Akademickim Związkiem Sportowym, gdzie trenowała narciarstwo. Zdobyła dwukrotnie mistrzostwo Polski w slalomie (1948 i 1952) i w slalomie gigancie (1952). Uczestniczyła w olimpiadzie zimowej w Oslo w 1952 roku startując w slalomie gigancie i slalomie specjalnym.
Aleksander Marek Kowalski (1902-1940), bankowiec, hokeista, urodzony w Warszawie. W 1924 roku ukończył Gimnazjum Św. Stanisława-Kostki. W latach 1924-1927 studiował w Wyższej Szkole Handlowej, a egzamin dyplomowy zdawał w Szkole Głównej Handlowej w czerwcu 1939 roku. Wojna uniemożliwiła poprawę jednego z przedmiotów egzaminacyjnych. W pracy zawodowej doszedł do stanowiska dyrektora V Oddziału KKO. Jako hokeista Akademickiego Związku Sportowego w Warszawie 5–krotnie zdobył tytuł mistrza Polski. Ponad 30-krotnie reprezentował Polskę, m.in. na mistrzostwach Europy i Świata. W 1928 roku jego drużyna wywalczyła tytuł akademickiego mistrza świata. Dwukrotnie wystąpił na Igrzyskach Olimpijskich w St. Moritz (1928) i Lake Placid (1932). Po zakończeniu czynnej kariery sportowej był działaczem Polskiego Związku Hokeja na Lodzie i sędzią. Po wybuchu wojny brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej i został rozstrzelany w Lesie Katyńskim.
Kazimierz Sylwester Paździor (1935-2010), bokser, ekonomista. Urodzony w Radomiu, gdzie w 1961 roku ukończył wieczorowe Technikum Ekonomiczne. W latach 1962-1967 studiował zaocznie na Wydziale Ekonomiki Produkcji Szkoły Głównej Planowania i Statystyki. Pracę magisterską Wpływ bodźców materialnych na podnoszenie kwalifikacji pracowników na przykładzie Zakładów Metalowych im. Gen. Waltera w Radomiu, przygotowaną pod kierunkiem doc. dr. Jerzego Rosnera, obronił w 1969 roku. Zainteresowania boksem rozwijał w przyzakładowym klubie Broń Radom, a następnie występował w barwach: OWKS Lublin, CWKS Warszawa i ponownie Broni Radom. Jako reprezentant Polski w 1957 roku zdobył tytuł mistrza Europy i złoty medal na olimpiadzie w Rzymie w 1960 roku. Kilkakrotnie zdobywał indywidualne i drużynowe mistrzostwo Polski. Po zakończeniu w 1961 roku kariery sportowej, poza praca zawodową, udzielał się jako trener i szkoleniowiec w Broni Radom, Zagłębiu Lubin i Gwardii Wrocław.
Edmund Piątkowski (1936-2016), dyskobol, ekonomista, urodzony we Florentynowie k. Konstantynowa Łódzkiego. W 1953 roku ukończył Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego im. M. Kopernika w Łodzi. W latach 1959-1966 studiował na Wydziale Ekonomiki Produkcji Szkoły Głównej Planowania i Statystyki. Pracę magisterską Badania wpływu czasu pracy na wydajność pracy w oparciu o metodę obserwacji migawkowej, napisaną pod kierunkiem prof. dr. Jerzego Kwejta, obronił w 1966 roku). Przygoda Piątkowskiego z dyskiem rozpoczęła się w 1952 roku, kiedy ustanowił rekord Polski juniorów. Związany był z klubami Włókniarz Łódź, Śląsk Wrocław i CWKS Legia Warszawa. W 1959 roku ustanowił rekord świata (59,91 m), a w latach 1959 i 1961 rekordy Europy. Ponad 50 razy reprezentował Polskę w zawodach międzynarodowych. Uzyskał tytuł mistrza Europy w Sztokholmie w 1958 roku. Na olimpiadzie w Rzymie w 1960 roku zajął piąte miejsce, zaś w Tokio (1964) i w Meksyku (1978) - 7 miejsce.
Grażyna Rabsztyn (ur. 1952), lekkoatletka, ekonomistka, urodzona we Wrocławiu, gdzie w 1971 roku ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. St. Konarskiego. Po studiach na Wydziale Ekonomiki Produkcji Szkoły Głównej Planowania i Statystyki uzyskała tytuł zawodowy magistra za pracę Ewolucja systemu motywacyjnego w biurach projektów w latach 1948-1969, napisaną pod kierunkiem prof. dr Urszuli Wojciechowskiej. W 1981 roku ukończyła Akademię Wychowania Fizycznego w Poznaniu, co umożliwiło jej pracę jako trenerki. Była 10-krotną mistrzynią Polski, ponad 20 razy reprezentowała kraj w meczach międzypaństwowych, uzyskując 14 zwycięstw indywidualnych. Zwyciężała na uniwersjadach w Moskwie (1973), Rzymie (1975) i Sofii (1977). Trzykrotnie ustanowiła rekordy świata w biegu na 100 m przez płotki (1978, 1979, 1980), a 11-krotnie rekordy Polski. Na dystansie 60 m przez płotki uzyskała trzy tytuły halowej mistrzyni Europy: w Goeteborgu (1974), Katowicach (1975) i Monachium (1976). Na olimpiadach zajmowała miejsca: 8 - w Monachium (1972), 5 - w Montrealu (1976) i 5 - w Moskwie (1980). W Moskwie sztafeta 4 x 100 m z udziałem Grażyny Rabsztyn zajęła 7 miejsce.
Anna Rybicka (ur. 1977), florecistka, ekonomistka, urodzona w Gdyni. W 1996 roku ukończyła I Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Gdańsku, a w 1999 roku uzyskała licencjat Wyższej Szkoły Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych i Politycznych w Gdyni. Studia magisterskie w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie ukończyła w 2002 roku obroną pracy Polityka badań i rozwoju Wspólnoty Europejskiej, napisanej pod kierunkiem prof. dr hab. Krystyny Michałowskiej-Gorywody. Zainteresowanie szermierką rozwijała w Sportowej Szkole Podstawowej na 70 w Gdańsku-Oliwie. W 1994 roku była już mistrzynią świata w kategorii do lat 17 oraz 4-krotną medalistką mistrzostw świata juniorów. Jako seniorka 4-krotnie uzyskała tytuł mistrzyni Polski. W 2003 roku zdobyła drużynowe mistrzostwo świata w Hawanie. Na olimpiadzie w Atlancie (1996) jej drużyna zajęła 8 miejsce, a w Sydney (2000) zdobyła srebrny medal.
Teresa Sukniewicz (ur. 1948), lekkoatletka, urodziła się w Warszawie, gdzie w 1966 roku ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. M. Konopnickiej. Studiowała na Wydziale Ekonomiczno-Społecznym Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w latach 1967-1971. W 1973 roku uzyskała dyplom magisterski za pracę Aktywność zawodowa i sytuacja materialna lekkoatletycznej Kadry Narodowej, napisaną pod kierunkiem dr Krystyny Mlonek. Zawodniczka Lotnika, CWKS Legia i Gwardii w Warszawie. W latach: 1967, 1968, 1969 i 1970 zdobyła mistrzostwo Polski w sztafecie 4 x 100 m. W 1968 roku brała udział w półfinale igrzysk olimpijskich w Meksyku oraz zdobyła mistrzostwo Polski w biegu na 80 m przez płotki. W następnym roku była piąta w biegu na 100 m przez płotki na mistrzostwach Europy w Atenach, a w 1970 roku wywalczyła złoty medal na Uniwersjadzie w Turynie na 100 m przez płotki oraz mistrzostwo Polski w biegach na 100 i 200 m przez płotki. W 1971 roku zdobyła srebrny medal w biegu na 100 m przez płotki na mistrzostwach Europy w Helsinkach. Sukniewicz dwukrotnie (1969 i 1970) pobiła rekord świata w biegu na 100 m przez płotki i ustanowiła rekord świata w biegu na 200 m przez płotki ( 1970). Zdobyła także medale na halowych mistrzostwach Europy (1971, 1972).
opracował Janusz Kaliński
