Tradycja nadawania tego honorowego tytułu pojawiła się w Szkole w połowie lat 60. XX wieku, gdy rektorem Szkoły Głównej Planowania i Statystyki był prof. Wiesław Sadowski. Jako pierwszy ten zaszczytny tytuł otrzymał w 1968 roku Leonid Witalewicz Kantorowicz, radziecki matematyk i ekonomista, który w kilka lat później, w 1975 roku, razem z Tjallingiem Koopmansem, otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii za wkład do teorii optymalnej alokacji zasobów. Prof. Kantorowicz odebrał dyplom doktora honoris causa dopiero w 1976 roku.
Pierwszym uczonym, który został doktorem honoris causa naszej Uczelni był profesor Edward Lipiński, który odebrał ten zaszczytny tytuł w 1970 roku.
Dotychczas 31 uczonych i polityków z różnych krajów otrzymało tytuł doktora honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie, wcześniej Szkoły Głównej Planowania i Statystyki.
29 listopada 2017 roku odbyła się uroczystość wręczenia dyplomu doktora honoris causa SGH Krzysztofowi Pietraszkiewiczowi, prezesowi Związku Banków Polskich.
23 maja 2018 roku odbyła się uroczystość wręczenia dyplomu doktora honoris causa SGH Fransowi Willekensowi emerytowanemu Profesorowi University of Groningen, członkowi Royal Netherlands Academy of Arts and Sciences.
16 stycznia 2019 roku odbyła się uroczystość wręczenie dyplomu doktora honoris causa SGH Profesorowi Paulowi H. Dembińskiemu, dyrektorowi Obserwatorium Finansowego w Genewie, profesorowi Uniwersytetu we Fryburgu w Szwajcarii.
27 listopada 2019 roku prof. Jerzy Hausner odebrał dyplom doktora honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. Prof. J. Hausner jest politykiem i ekonomistą, profesorem nauk ekonomicznych w Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie.
23 czerwca 2022 roku w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie odbyła się uroczystość wręczenia dyplomu doktora honoris causa Michelowi Librowiczowi, profesorowi Uniwersytetu Quebec w Montrealu, twórcy Kanadyjskiego Programu MBA (CEMBA).
- Leonid Witalewicz Kantorowicz – 1968
-
Leonid Witalewicz Kantorowicz – doktor honoris causa SGPiS z 1968 roku
Obraz
Leonid Witalewicz Kantorowicz (1912-1896), doktor honoris causa Szkoły Głównej Planowania i Statystyki z 1968 roku. (dyplom wręczono w 1976 roku). Absolwent Wydziału Matematyki na Uniwersytecie Leningradzkim (obecnie Petersburski Uniwersytet Państwowy), z którym związał się do 1960 roku. Pracował także w Instytucie Matematyki Akademii Nauk ZSRR w Nowosybirsku i Narodowym Instytucie Zarządzania Ekonomicznego w Moskwie. Jego podstawowe dzieła wyrastały z obszaru matematyki i ekonomii. W dziedzinie matematyki rozwijał analizę funkcjonalną, zaś w ekonomii – metody optymalizacji gospodarki centralnie kierowanej.
Analizy ekonomiczne zapoczątkowała praca Matematyczne metody organizacji i planowania procesu produkcyjnego z 1939 roku (opublikowana w języku angielskim: The Mathematical Method of Production Planning and Organization, ”Management Science” 1960, nr 6). W latach 40. powstał Rachunek ekonomiczny optymalnego wykorzystania zasobów, opublikowana w ZSRR w 1959 roku, a w Polsce w 1961 roku. W 1976 roku wydano w Polsce (napisaną z L. Garstko) książkę Optymalne decyzje ekonomiczne. W dziełach Kantorowicza dominowały problemy efektywnego wykorzystania zasobów w gospodarce planowej przy użyciu modeli matematycznych. Wiele uwagi poświęcał problematyce cen ustalanych poza rynkiem, które w jego przekonaniu mogły prowadzić do efektywnej alokacji zasobów. W roku 1975 Kantorowicz razem z Tjallingiem Koopmansem otrzymali Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii za wkład do teorii optymalnej alokacji zasobów.
- Edward Lipiński – 1970
-
Edward Lipiński – doktor honoris causa SGPiS z 1970 roku
Obraz
Edward Lipiński (1888-1986), doktor honoris causa Szkoły Głównej Planowania i Statystyki z 1970 roku. Studiował w Wyższej Szkole Handlowej w Lipsku oraz ekonomię na uniwersytecie w Zurychu. W 1923 roku związał się z Wyższą Szkoła Handlową, prowadząc wykłady z teorii koniunktury, ekonomii oraz historii gospodarki i myśli ekonomicznej. W roku akademickim 1937/1938 był prorektorem Szkoły Głównej Handlowej. Podczas okupacji hitlerowskiej E. Lipiński podjął ryzykowny trud zorganizowania konspiracyjnej SGH. W pracach naukowych do końca lat 40. reprezentował poglądy liberalne, z silnym eksponowaniem ujęć matematycznych. Znalazło to wyraz w pracach: Badania zmian cen, „Ekonomista” 1922, nr 2; Z problemów gospodarczego wzrostu, „ Ekonomista” 1929, nr 4; Uwagi o zadaniach ekonomii, „Ekonomista” 1947, nr 2. W latach 50., wobec systemowych ograniczeń w rozwijaniu ekonomii, jego zainteresowania skierowały się ku historii myśli ekonomicznej. Z tego obszaru na szczególna uwagę zasługuję: Poglądy ekonomiczne Mikołaja Kopernika, (1955) i Historia powszechnej myśli ekonomicznej do roku 1870, (1968).
Od drugiej połowy lat 50. oceny rzeczywistości ekonomicznej Polski kierowały Lipińskiego na pozycje opozycjonisty. Jego prace poświęcone przedsiębiorstwu (Socjalistyczne przedsiębiorstwo, „Ekonomista” 1964, nr 3) oraz polityce gospodarczej (Teoria ekonomii i aktualne zagadnienia gospodarcze, 1961) budziły krytykę ze strony „oficjalnych” ekonomistów, ewentualnie były przemilczane. Natomiast postawa Lipińskiego znalazła uznanie międzynarodowe, obdarzony został honorową prezesurą Międzynarodowej Asocjacji Nauk Ekonomicznych, członkostwem francuskiej Akademii Nauk Moralnych i Politycznych oraz Brytyjskiej Akademii Nauk. Do końca życia angażował się w działalność społeczną, krytykował politykę gospodarczą Edwarda Gierka, należał do założycieli Komitetu Obrony Robotników i protestował przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego.
- Cyrus Stephen Eaton – 1970
-
Cyrus Stephen Eaton – doktor honoris causa SGPiS z 1970 roku
Obraz
Cyrus Stephan Eaton (1883-1979), doktor honoris causa Szkoły Głównej Planowania i Statystyki z 1970 roku. Ukończył z wyróżnieniem McMaster University w Toronto, a następnie zajął się biznesem. Działał z powodzeniem w przemyśle gazowym, chemicznym, stalowym i instytucjach finansowych. W latach 30. pod wpływem dużych strat w okresie wielkiego kryzysu gospodarczego, wycofał się z biznesu, do którego powrócił z sukcesem w latach 40. i 50. (kolejnictwo, górnictwo węgla). W tym czasie podjął działalność filantropijną oraz międzynarodową w sferze rozbrojenia i odprężenia między Stanami Zjednoczonymi i Związkiem Radzieckim.
Najbardziej znaną inicjatywą Eatona było zorganizowanie w 1957 roku, w jego rodzinnym miasteczku, pierwszej z serii: Konferencji Pugwash w sprawie Nauki i Problemów Światowych. Spotkania, z udziałem intelektualistów Wschodu i Zachodu, pomyślane były jako reakcje na znaczące wydarzenia i problemy światowe (kryzys berliński, kryzys kubański, inwazja Czechosłowacji przez wojska Układu Warszawskiego, bronie strategiczne, rozbrojenie). Działania Eatona zyskały mu popularność na Zachodzie a także w Związku Radzieckim.
- Nikołaj Prokofiewicz Fiedorenko – 1976
-
Nikołaj Prokofiewicz Fiedorenko – doktor honoris causa SGPiS z 1976 roku
Obraz
Nikołaj Prokofiewicz Fiedorenko (1917-2006), doktor honoris causa Szkoły Głównej Planowania i Statystyki z 1976 roku. Studiował inżynierię chemiczną w Państwowym Moskiewskim Instytucie im. Łomonosowa, a po wybuchu wojny ojczyźnianej ukończył wydział inżynieryjny Akademii Wojennej im. Woroszyłowa. Pracę naukową podjął w Instytucie im. Łomonosowa, gdzie doszedł do stanowiska profesora. Początkowo zajmował się ekonomicznymi zagadnieniami przemysłu chemicznego, a od lat 60. badaniami ekonometrycznymi, kierując jednocześnie Centralnym Ekonomiczno-Matematycznym Instytutem Akademii Nauk ZSRR.
Interesowały go problemy optymalizacji planowania perspektywicznego i funkcjonowania gospodarki oraz zarządzania przedsiębiorstwami w gospodarce centralnie kierowanej. Polemizował z ekonomistami Zachodu negującymi możliwość stosowania subtelnych metod ekonometrycznych w odniesieniu do gospodarki socjalistycznej. Ważniejsze prace Fiedorenki: Ekonomika i matiematika, (1967); Uprawlenije proizodstwaom i matiematiczeskije mietody, (1967); Optimalizaciya ekonomiki. Nekotorye voprosy ispol’zovanija ekonomiko-matematičeskich metodov v narodom chozjajstve, (1977), (tłumaczenie na jęz. polski Optymalizacja gospodarki. Wybrane problemy zastosowania metod ekonomiczno-matematycznych w gospodarce narodowej, 1981).
- Alexander Dubček – 1990
-
Alexander Dubček – doktor honoris causa SGPiS z 1990 roku
Obraz
Alexander Dubček (1921-1992), doktor honoris causa Szkoły Głównej Planowania i Statystyki z 1990 roku. Robotnik, uczestnik powstania słowackiego, od 1949 roku działacz Komunistycznej Partii Słowacji. Studiował zaocznie na uniwersytecie w Bratysławie i w Wyższej Szkole Partyjnej w Moskwie. Od 1960 roku był sekretarzem KC Komunistycznej Partii Czechosłowacji, a od 1963 roku kierował Komunistyczną Partią Słowacji. W atmosferze spóźnionej, postalinowskiej odwilży politycznej w 1968 roku stanął na czele Komunistycznej Partii Czechosłowacji. Związał się z grupami reformatorskimi, poparł Nowy Mechanizm Ekonomiczny i program zmierzający do budowy w Czechosłowacji „socjalizmu z ludzką twarzą”.
Reformy Dubčeka spotkały się z silnym niezadowoleniem władz Związku Radzieckiego i innych państw bloku radzieckiego. W nocy z 20 na 21 sierpnia 1968 roku nastąpiła inwazja wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację. Dubček został czasowo internowany w Moskwie, a po powrocie wezwał Czechów i Słowaków do nie podejmowania oporu. W warunkach okupacji kraju stopniowo pozbawiany był wszystkich funkcji państwowych i wydalony z partii. Ponownie podjął pracę w leśnictwie jako mechanik. Do działalności politycznej powrócił w 1989 roku, w okresie „aksamitnej rewolucji”, dochodząc do funkcji przewodniczącego federalnego parlamentu.
- John Kenneth Galbraith – 1992
-
John Kenneth Galbraith – doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 1992 roku
John Kenneth Galbraith (1908-2006), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 1992 roku.
Studiował na uniwersytetach w Toronto, Berkeley i Cambridge. Karierę akademicką rozpoczął w Berkeley w 1931 roku, a następnie pracował w Princeton i najdłużej na Uniwersytecie Harvarda w Cambridge. Zajmował się także badaniami gospodarczymi, był urzędnikiem amerykańskiej administracji, doradzał prezydentom Franklinowi D. Rooseveltowi, Johnowi Kennedy’emu, Lyndonowi Johnsonowi i Billowi Clintonowi. W poglądach ekonomicznych odrzucał podejście neoklasyczne i nawiązywał do tradycji amerykańskiej szkoły instytucjonalnej.
Był zwolennikiem keynesizmu i interwencjonizmu państwowego. Badał struktury rynkowe, organizacje monopolistyczne, finanse publiczne, problemy ubóstwa i zajmował się historią pieniądza. Galbraith napisał prawie 50 książek i ponad tysiąc artykułów. Szczególne miejsce zajmuje trylogia: American Capitalism. The Concept of Countervailing Power (1952), The Affluent Society (1958) i The New Industrial State (1968). W języku polskim ukazały się książki: Ekonomia a cele społeczne (1979), Ekonomia w perspektywie. Krytyka historyczna (1991), Godne społeczeństwo. Program troski o ludzkość (1999), Gospodarka niewinnego oszustwa: prawda naszych czasów (2005), Istota masowego ubóstwa (1987), Pieniądz. Pochodzenie i losy (1982), Społeczeństwo dobrobytu – państwo przemysłowe (1973).
- Jean H. P. Paelinck – 1992
-
Jean H. P. Paelinck – doktor honoris causa SGH z 1992 roku
Jean H. P. Paelinck (ur. 1930), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 1992 roku. Na uniwersytecie w Liége uzyskał tytuł magistra ekonomii i stopień doktora nauk prawnych. Studiował także ekonometrię i ekonomikę regionalną na uniwersytecie w angielskim Cambridge. Prace zawodową rozpoczął w Narodowym Funduszu Badań Naukowych w Brukseli, a następnie wiele lat spędził w Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ. W 1965 roku został profesorem Wydziału Ekonomii i Nauk Społecznych Uniwersytetu w Namur, pracował także w Holenderskim Instytucie Ekonomicznym, w George Mason Univeristy w pobliżu Waszyngtonu oraz na Uniwersytecie Erazma z Rotterdamu. W tym ostatnim osiągnął tytuł profesora emerytowanego.
Od lat 60. jego zainteresowania badawcze koncentrowały się wokół problematyki regionalnej, co zaowocowało wyodrębnieniem ekonometrii przestrzennej. Tworzył makromodele ekonomiczne i wdrażał metody ekonometryczne do badań nad zagadnieniami ekonomicznymi medycyny (medykometria). Na język polski przetłumaczone zostały prace współautorskie Paelincka: Systemy przestrzenne, (1982) i Ekonometria przestrzenna, (1983).
- Stanisław Rączkowski – 1992
-
Stanisław Rączkowski – doktor honoris causa SGH z 1992 roku
Obraz
Stanisław Rączkowski (1912-2006), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 1992 roku. Absolwent ekonomii i prawa Uniwersytetu Poznańskiego, słuchacz Sorbony oraz Instytutu Badań Ekonomicznych i Społecznych w Paryżu. Stopień doktora w zakresie ekonomii, za pracę Teoria pieniądza J.M. Keynesa, uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracę zawodową podjął w Zarządzie Miasta Poznania, a następnie w Banku Polska Kasa Opieki SA. Podczas okupacji hitlerowskiej zaangażował się w działalność Szarych Szeregów. Po wojnie pracował w spółdzielczości, Centralnym Urzędzie Planowania i w Narodowym Banku Polskim oraz na różnych stanowiskach doradczych, uczestniczył w ważnych rokowaniach i konferencjach międzynarodowych oraz w pracach ONZ. Prowadził negocjacje z Bankiem Światowym, rządem amerykańskim oraz innymi instytucjami na temat kredytów i pożyczek dla Polski. Uczestniczył w pracach Klubu Paryskiego i rozmowach na temat powtórnego przyjęcia Polski do Międzynarodowego Funduszu Walutowego.
Od 1945 roku związał się ze Szkołą Główną Handlową (Szkołą Główną Planowania i Statystyki), gdzie prowadził wykłady z międzynarodowych stosunków gospodarczych, pieniądza i rozliczeń międzynarodowych. Pracował także na uniwersytetach łódzkim, poznańskim i warszawskim, w Szkole Głównej Służby Zagranicznej oraz był zapraszany jako wykładowca na uczelnie zagraniczne. Od 1945 roku związany był z Polskim Towarzystwem Ekonomicznym. Napisał m.in. Międzynarodowe stosunki finansowe, (1972), Organizacja gospodarstwa narodowego, (1952), Pieniądz i kredyt w kapitalizmie, (z M. Kucharskim i J. Wierzbickim, 1973), Planowanie obiegu pieniężnego, (1955), Spółdzielczość (1946), Teoria pieniądza J. M. Keynesa, (1939). Przetłumaczył J.M. Keynesa, Pieniądz – pochodzenie i losy (1982).
- Leonid Hurwicz – 1994
-
Leonid Hurwicz – doktor honoris causa SGH z 1994 roku
Obraz
Leonid Hurwicz (1917-2008), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 1994 roku. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego z 1938 roku, jako emigrant studiował w London School of Economics and Political Science, Postgraduate Institute of International Studies w Genewie oraz na uniwersytetach Harvarda i chicagowskim. Zgodnie z amerykańską praktyką pracował na wielu uniwersytetach: Minneapolis, Chicago, Berkley, Stanford i Harvarda. Zapraszany był jako wykładowca do Chin, Indii, Indonezji i Japonii. Działał w Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ, amerykańskiej Rand Corporation, US Bureau of Census i US Bureau of Standards. W badaniach naukowych początkowo zajmował się ekonometrią, stopniowo przenosząc swoje zainteresowania na badania operacyjne, zarządzanie, programowanie matematyczne, cybernetykę, statystykę i ekonomię instytucjonalną.
Opublikował m.in. Gradient methodes for constrained maxima (z K.J. Arrow - 1957), Studies in resource allocation (z K.J. Arrow – 1977), Decentralizacja gospodarki i rola instytucji (1994), Designing Economic Mechanisms (z S. Reiter - 2006). Przewodniczył The Econometric Society oraz był członkiem National Academy of Sciences oraz American Academy of Arts and Sciences.
W 2007 roku wraz z E.S. Maskinem i R. B Mayersonem uzyskal Nagrodą Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii. Udział w Center for Nations in Transition Uniwersytetu w Minneapolis związał Hurwicza z Polsko-Amerykańskim Centrum Zarządzania w SGH, m.in. w 1992 roku brał udział w otwarciu Centrum, a w 2000 roku uczestniczył w konferencji na temat transformacji w Polsce.
Był doktorem honoris causa 6 uniwersytetów.
Leonid Hurwicz – więcej informacji
Fot. „Leonid Hurwicz” autorstwa Dong Oh – University of Minnesota
- Jan Drewnowski – 1994
-
Jan Drewnowski – doktor honoris causa SGH z 1994 roku
Obraz
Jan Drewnowski (1908-2000), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 1994 roku. Absolwent, a następnie pracownik Wyższej Szkoły Handlowej i Szkoły Głównej Handlowej. Jako stypendysta London School of Economics and Political Science przygotował rozprawę doktorską Przyczynek do teorii przedsiębiorstwa. Ponowny wyjazd do Londynu zaowocował habilitacją Próba ogólnej teorii gospodarki planowej. Brał udział w wojnie obronnej 1939 roku, trafił do niemieckiej niewoli a następnie do polskich sił zbrojnych na Zachodzie. Po powrocie do kraju od 1946 roku ponownie podjął pracę w SGH w Katedrze Gospodarki Planowej oraz Departamencie Planowania Długookresowego w Centralnym Urzędzie Planowania. Aktywnie działał w Polskim Towarzystwie Ekonomicznym. W miarę stalinizacji Polski poddawany był szykanom, usunięty z CUP i odsunięty od działalności dydaktycznej w SGPiS. Po 1956 roku ponownie włączył się w nurt działalności gospodarczej, jako członek Komisji Planowania przy Radzie Ministrów i Rady Ekonomicznej przy Radzie Ministrów. Rozwinął działalność naukową i dydaktyczną w SGPiS i PAN. Z początkiem lat 60. podjął pracę w różnych ośrodkach zagranicznych (University of Ghana, UNRISD w Genewie, Institute of Social Studies w Hadze i londyńskim Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie). Prowadził badania nad miernikami warunków bytowych ludności (Social indicators and their application for measuring the progress of development – 1982).
W ostatnich latach życia był częstym gościem odrodzonej SGH, dzieląc się swoim doświadczeniem naukowym i praktycznym. Publikował prace poświęcone zmianom systemowym w Polsce: Rozkład i upadek sowietyzmu w Polsce (1991), Problems of privatisation in post soviet-type economies (1991).
- Gary Stanley Becker – 1995
-
Gary Stanley Becker – doktor honoris causa SGH z 1995 roku
Obraz
Gary Stanley Becker (1930-2014), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 1995roku. Studiował ekonomię i matematykę w Princenton University i ekonomię w University of Chicago. W Chicago uzyskał stopień doktora za rozprawę The Economics of Discrimination, (1971), napisaną pod kierunkiem M. Friedmana. Poza University of Chicago pracował także na Columbia University w Nowym Jorku i w National Bureau of Economic Research. Początkowo jego badania koncentrowały się na problemie kapitału ludzkiego, a szczególnie ekonomicznych aspektach rodziny (A treatise on the family - 1981). Z czasem, opierając się na integracji ekonomii, socjologii i demografii, stworzył teorię racjonalnego wyboru, wychodzącą poza analizy ekonomiczne. W polu jego zainteresowań znalazły się: teoria dyskryminacji mniejszości, teoria przestępstwa i kary, teoria kapitału ludzkiego i teoria rodziny.
Becker opublikował m.in. Human capital: a theoretical and empirical analysis, with special reference to education (1975), Ekonomiczna teoria zachowań ludzkich, (1990), Mortality contingent claims, health care and social insurance (z T. Philipson – 1996), Deadweight costs and the size of government (z C. Mulligan - 1998), Ekonomia życia: od baseballu do akcji afirmatywnej i imigracji, czyli w jaki sposób sprawy realnego świata wpływają na nasze codzienne życie (2005), Nieoczywistości: ekonomiczna teoria wszystkiego (2013).
W 1992 roku Becker został uhonorowany Nagrodą Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii.
- Edward Franciszek Szczepanik – 1995
-
Edward Franciszek Szczepanik – doktor honoris causa SGH z 1995 roku
Obraz
Edward Franciszek Szczepanik (1915-2005), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 1995 roku. Ukończył Szkołę Główną Handlową w 1936 roku i był stypendystą London School of Economics and Political Science. Wybuch wojny przerwał pracę w SGH w momencie ukończenia pracy doktorskiej. Okres wojny to udział w kampanii wrześniowej w 1939 roku, pobyt w radzieckim obozie jenieckim, a następnie służba wojskowa we Włoszech. Po wojnie osiadł w Anglii, gdzie wykładał w Polish University College. W 1958 roku uzyskał doktorat z filozofii w London School of Economics and Political Science. Jego kariera zawodowa wiodła przez uniwersytety w Londynie, Hongkongu, Brighton i Polski Uniwersytet na Obczyźnie w Londynie. Uczestniczył w pracach Instytutu Zagadnień Krajowych w Londynie i Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie. W skali międzynarodowej był m.in. doradcą w ONZ i FAO oraz ekspertem rządowym. Badał rozwój gospodarczy krajów Dalekiego Wschodu, przygotowywał prognozy rolnictwa krajów rozwijających się i śledził przemiany społeczno-gospodarcze w Polsce po 1979 roku.
Jego badania zostały opublikowane m. in. w: National accountig as a tool of economic planning (1965), Agricultural policies at different levels of development (1975), Targets and financing of agriculture development (1978), New limits on European agriculture (współautor – 1985). Szczepanik należał do wybitnych działaczy emigracyjnych. Uczestniczył w pracach Komitetu Obywatelskiego Pomocy Uchodźcom Polskim i Rady Polaków we Włoszech. Był delegatem Rządu Polskiego na Uchodźstwie przy Stolicy Apostolskiej, ministrem spraw krajowych i ostatnim prezesem Rady Ministrów Rządu na Uchodźstwie w latach 1986-1990.
Edward Franciszek Szczepanik – więcej informacji
Fot. Tadeusz Patryk Szczepanik 1986
- Hans Joachim Paffenholz – 1997
-
Hans Joachim Paffenholz – doktor honoris causa SGH z 1997 roku
Obraz
Hans-Joachim Paffenholz (ur. 1942), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 1997 roku. Absolwent Uniwersytetu im. Christiana Alberta w Kilonii z 1968 roku. Po ukończeniu studiów podjął pracę w Instytucie Gospodarki Światowej w Kilonii, a następnie w firmie Unilever, Fachhochschule w Dortmundzie i na Uniwersytecie im. Gerharda Mercatora w Duisburgu. Jego zainteresowania badawcze obejmują zagadnienia bankowości centralnej i polityki pieniężnej, inflacji i „szarej strefy”, opublikował m.in. Inflation und Schattenwirtschaft im Sozialismus: Bestandsaufnahme, Erklärungsansätze und Reformvorschläge für die Volksrepublik Polen (współautor – 1989).
Poza działalnością badawczą i dydaktyczną przez wiele lat angażował się w prace Niemieckiej Centrali Wymiany Akademickiej (DAAD). To doprowadziło Paffenholza do ścisłych związków ze Szkołą Główną Handlową, jeszcze przed 1989 rokiem. Jego aktywność, jako wykładowcy i organizatora, szczególnie zauważalna była w latach 90. Przy jego udziale powstało w 1993 roku Polsko-Niemieckie Forum Akademickie, na którym wykłady prowadzili naukowcy z RFN. Paffenholz odegrał istotną rolę w procesie kształtowania procesu dydaktycznego w odrodzonej SGH i jego dostosowania do standardów europejskich.
- Jean Chrétien – 1999
-
Jean Chrétien – doktor honoris causa SGH z 1999 roku
Obraz
Jean Chrétien (ur. 1934), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 1999 roku. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Laval w Quebecu w 1958 roku Na początku lat 60. zaangażował się w politykę. Do parlamentu został wybrany po raz pierwszy w 1963 roku Od tego czasu niemal nieprzerwanie do 2000 roku w nim zasiadał jako deputowany z ramienia Liberalnej Partii Kanady. Piastował liczne funkcje państwowe. W 1967 roku został ministrem bez teki, a od 1968 roku był ministrem dochodów Kanady. W tym samym roku został ministrem do spraw Indian i regionów północy. Sprawując ten urząd do 1974 roku podejmował działania na rzecz ochrony środowiska, tworzenia parków narodowych na terenach północnych. Doprowadził do opracowania Białej księgi wobec Indian, programu asymilacji grup etnicznych, ochrony dziedzictwa kulturowego plemion indiańskich.
W latach 1974-1980 kolejno kierował ministerstwami: skarbu, przemysłu i handlu (do 1977 roku), finansów (1977-1979), sprawiedliwości (1980-1982), energetyki, górnictwa i zasobów naturalnych (1982-1984), ds. Frankofonii (1984). W tym samym roku na 3 miesiące objął urząd wicepremiera. W 1990 roku objął przywództwo Partii Liberalnej, a w listopadzie 1993 roku został premierem Kanady. W krótkim czasie udało mu się wydźwignąć gospodarkę kanadyjską z głębokiej recesji i uczynić ją jedną z najszybciej rozwijających się gospodarek wśród krajów wysoko rozwiniętych. Wieloletnie działania podejmowane przez Jean Chrétiena na rzecz globalnej ochrony środowiska znalazły m.in. wyraz w zwołaniu w październiku 1996 roku w Kanadzie, w Montrealu, Światowego Kongresu Ochrony Środowiska Naturalnego. Zakończył urzędowanie jako premier 11 grudnia 2003 roku.
Jest doktorem honoris causa 21 uniwersytetów.
- Zdzisław Fedorowicz – 1999
-
Zdzisław Fedorowicz – doktor honoris causa SGH z 1999 roku
Obraz
Zdzisław Fedorowicz (1922-2007), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 1999 roku. Ukończył Wydział Prawa na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (1947) i Wyższą Szkołę Handlu Morskiego w Sopocie (1947), a dyplom magistra ekonomii otrzymał w Akademii Ekonomicznej w Poznaniu (1948). Pracę naukowo-dydaktyczną w Szkole Głównej Planowania i Statystyki rozpoczął w 1951 roku. Stopień doktora nauk ekonomicznych uzyskał w 1955 roku za pracę „Niektóre rezerwy wzrostu akumulacji w przemyśle mięsnym” napisaną pod kierunkiem profesora Bronisława Blassa. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1895 roku, tytuł profesora nadzwyczajnego w 1963 roku, a profesora zwyczajnego w 1971 roku.
Zainteresowania naukowe Z. Fedorowicza koncentrowały się wokół teorii finansów, finansów publicznych i finansów przedsiębiorstw, teorii pieniądza i polityki pieniężnej.
Napisał m.in. O prawie wartości w rozrachunku gospodarczym (1957), Zagadnienia równowagi monetarnej w gospodarce socjalistycznej (1959), Pieniądz w gospodarce socjalistycznej (zarys teorii) (1962), Gospodarka finansowa przedsiębiorstwa przemysłowego (pięć wydań w latach 1967-1896), Planowanie finansowe (1974), Teoria pieniądza (trzy wydania w latach 1992-1999), Polityka pieniężna (sześć wydań w latach 1994-2000), Finanse organizacji gospodarczych (1977,1898).
Pełnił wiele funkcji uczelnianych - prodziekana i dziekana Wydziału Finansów oraz Wydziału Finansów i Statystyki, prorektora ds. nauki, kierownika Katedry Finansów. Był członkiem Komitetu Nauk Ekonomicznych PAN przez kilka kadencji, członkiem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej dla Pracowników Nauki, członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego i Nauki, przewodniczącym i członkiem Rady Naukowej Instytutu Finansów Ministerstwa Finansów, członkiem Międzynarodowego Instytutu Finansów Publicznych i Towarzystwa Uniwersyteckiego dla Badań Ekonomiczno-Finansowych (SUERF) w Amsterdamie. Pełnił wielokrotnie funkcję eksperta Organizacji Narodów Zjednoczonych w Egipcie, Syrii i Włoszech. Prowadził zajęcia na Uniwersytecie w Kairze i w Oranie.
Zdzisław Fedorowicz – więcej informacji
Fot. Maciej Górski
- Wolfgang Michalski – 2001
-
Wolfgang Michalski – doktor honoris causa SGH z 2001 roku
Obraz
Wolfgang Michalski (ur. 1936), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 2001 roku. Doktorat uzyskał w 1964 roku, habilitował się w 1970 roku, profesurę otrzymał w 1974 roku w dziedzinie nauk ekonomicznych na Uniwersytecie w Hamburgu, z którym związany był zawodowo od lat 70. W latach 1965-1970 pełnił funkcję wiceprezesa i dyrektora Instytutu Badań Ekonomicznych w Hamburgu, a w latach 1970-1976 był prezesem zarządu Międzynarodowego Instytutu Gospodarki i Technologii w Hamburgu (ITE).
Zainteresowania naukowe W. Michalskiego obejmują: teorię ekonomii, problemy rozwoju gospodarczego, handlu międzynarodowego i międzynarodowej polityki handlowej, dostosowań strukturalnych, postępu technicznego i planowania gospodarczego. Jego badania podstawowe i stosowane wniosły znaczący wkład do ekonomii światowej i światowe praktyki gospodarczej. Pracę naukową łączył z pełnieniem wielu kierowniczych stanowisk w instytucjach gospodarczych, szczególnie w OCED. Był założycielem i dyrektorem programowym OECD na temat przyszłości (1990-2005). Pełnił funkcję dyrektora zarządzającego WM International i doradcy Sekretarza Generalnego OECD.
- Ronald W. Jones – 2002
-
Ronald W. Jones – doktor honoris causa SGH z 2002 roku
Ronald W. Jones (ur. 1931), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 2002 roku. Ukończył Swarthmore College w Stanach Zjednoczonych (1952), doktorat uzyskał w Massachusetts Institute of Technology w 1956 roku. Jest profesorem Rochester University w Stanach Zjednoczonych. Jego wczesne prace koncentrowały się na opracowanie konkurencyjnych modeli handlowych w ogólnym kontekście równowagi. W późniejszych pracach badawczych skupił się na teorii handlu międzynarodowego i czynnikach kształtujących proces produkcji, tendencji do outsourcingu i fragmentacji produkcji. Badał zależności między cenami dóbr a wynagrodzeniami czynników wytwórczych używanych do ich produkcji oraz prowadził analizę zachowań małego kraju, którego popyt i podaż nie wpływają na poziom cen na rynku światowym.
Jest autorem sformułowanego w 1956 roku twierdzenia dotyczącego zależności pomiędzy wielkością zasobów czynników wytwórczych a wielkością produkcji dóbr w gospodarce, działającej zgodnie z założeniami teorii Heckschera-Ohlina (efekt powiększenia Jonesa zwany w literaturze również twierdzeniem Rybczyńskiego). Napisał m. in.: Press, Globalization and the Theory of Input Trade (2000), World Trade and Payments (współautor z Richard E. Caves and Jeffrey A. Frankel) (dziewięć wydań). Jest także redaktorem wielu prac o podstawowym znaczeniu dla teorii międzynarodowych stosunków gospodarczych.
- Dirk J. van de Kaa – 2003
-
Dirk J. van de Kaa – doktor honoris causa SGH z 2003 roku
Obraz
Dirk Jan van de Kaa (ur. 1933), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 2003 roku. Ukończył Uniwersytet w Utrechcie (Holandia), gdzie uzyskał doktorat w 1959 roku. Drugi doktorat obronił w 1971 roku na Australian National University (Canberra). Przez ponad 20 lat związany był naukowo z Uniwersytetem Amsterdamskim. Zainteresowania naukowe profesora van de Kaa dotyczą problemów demograficznych, szczególnie przemian wzorca płodności w różnych regionach świata o różnym poziomie rozwoju społeczno-gospodarczego. Kierował wieloma projektami badawczymi, a jednym z największych realizowanych projektów były badania demograficzne World Fertility Survey prowadzone w latach 1891-1892.
Dirk Jan van de Kaa był założycielem i pierwszym dyrektorem (1971-1897) Netherlands Interdisciplinary Demographic Institute (NIDI) w Hadze. W latach 1897-1995 Dirk van de Kaa był rektorem/dyrektorem Netherlands Institute for Advanced Study in Humanities and Social Sciences (NIAS) w Wassenaar. W latach 1898-1998 był wiceprezesem Holenderskiego Komitetu Badań Naukowych (NWD), przewodniczył też Radzie Nauk Społecznych (SWR) w latach 1990-1996. W latach 70. i 80. reprezentował Holandię w Komisji Ludnościowej ONZ. Najważniejszym osiągnięciem naukowym profesora Dirka van de Kaa jest sformułowana przez niego teoria „drugiego przejścia demograficznego”, przedstawiona po raz pierwszy w 1896 roku, rozwijana i uzupełniana w latach następnych. Badał wpływ czynników społecznych, historycznych, politycznych na przemiany demograficzne.
- Józef Sołdaczuk – 2004
-
Józef Sołdaczuk – doktor honoris causa SGH z 2004 roku
Obraz
Józef Sołdaczuk (1923-2006), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 2004 roku. Studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, a od 1950 roku był związany ze Szkołą Główną Planowania i Statystyki. Stopień doktora nauk ekonomicznych uzyskał w 1955 roku za pracę „Międzynarodowe porozumienie cukiernicze” napisaną pod kierunkiem prof. Tadeusza Łychowskiego. Rozprawę habilitacyjna „Teoria ekonomiczna J. M. Keynesa” obronił w 1960 roku. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1966 roku, a profesora zwyczajnego w 1972 roku.
W swojej wieloletniej karierze naukowo-badawczej J. Sołdaczuk był m.in.: dziekanem Wydziału Handlu Zagranicznego w SGPiS, dyrektorem Instytutu Koniunktur i Cen Handlu Zagranicznego, radcą ekonomicznym przy Ambasadzie Polski w Stanach Zjednoczonych, członkiem Rady Naukowej Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Gospodarki Narodowej oraz Rady Naukowej Instytutu Finansów. Był także członkiem Komitetu Nauk Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk. Bogaty dorobek naukowy profesora Sołdaczuka obejmuje tematykę związaną z funkcjonowaniem gospodarki światowej, tendencji w rozwoju gospodarki światowej, handlem międzynarodowym, teorią międzynarodowych stosunków gospodarczych, procesami integracyjnymi w Europie. Poszukiwania badawcze Profesora przez wiele lat związane były z analizą teorii międzynarodowych stosunkówgospodarczych w aspekcie funkcjonowania handlu zagranicznego w kraju o gospodarce centralnie planowanej. Wyniki badań znalazły się m.in. w pracach: Handel międzynarodowy a rozwój gospodarczy w socjalizmie (1971), Współczesna gospodarka światowa (1897).
Profesor Sołdaczuk był autorem wielu podręczników, licznych raportów, ekspertyz i opracowań przygotowywane na potrzeby instytucji rządowych, w tym zwłaszcza dla Instytutu Koniunktur i Cen Handlu Zagranicznego.
- Leszek Balcerowicz – 2007
-
Leszek Balcerowicz – doktor honoris causa SGH z 2007 roku
Obraz
Leszek Balcerowicz (ur. 1947) doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 2007 roku – absolwent SGPiS (1970). W 1974 roku uzyskał dyplom MBA na St. John`s University w Nowym Jorku. W 1975 roku obronił doktorat w SGPiS „Koszty przedsięwzięć innowacyjnych”, a stopień doktora habilitowanego uzyskał w SGPiS w1990 roku za pracę „Systemy gospodarcze. Elementy analizy porównawczej”. Był stypendystą University of Sussex (1995), Marburg University (1998) i Stanford University (2011). Jest profesorem SGH, pełni funkcję kierownika Katedry Międzynarodowych Studiów Porównawczych. Napisał m.in.: Socialism, Capitalism, Transformation (1995), Wolność i rozwój: ekonomia wolnego rynku (1995), Towards a Limited State (2003), Odkrywając wolność. Przeciw zniewoleniu umysłów, (wybór esejów oraz wstęp do książki - 2012). Jest twórcą zmian ekonomicznych w Polsce, zainicjowanych w 1989 roku. Stworzył plan i wdrożył odważne reformy stabilizacji i transformacji polskiej gospodarki po upadku komunizmu. Pełnił liczne funkcje polityczne i gospodarcze: był wicepremierem i ministrem finansów w pierwszym po drugiej wojnie światowej niekomunistycznym rządzie Polski (1989-1991 i 1997-2000), przewodniczącym Komitetu Ekonomicznego przy Radzie Ministrów.
Od kwietnia 1995 roku do grudnia 2000 roku był przewodniczącym Unii Wolności – partii politycznej postulującej zwiększanie wolności gospodarczej. W latach 2001-2007 pełnił funkcję Prezesa Narodowego Banku Polskiego. Za swą działalność został wyróżniany prestiżowymi nagrodami i odznaczeniami polskimi i międzynarodowymi, w tym - Orderem Orła Białego - najwyższym polskim odznaczeniem państwowym, które otrzymał w 2005 roku za wkład w transformację ustrojową w Polsce.
W 2006 roku znalazł się w gronie wybitnych naukowców skupionych wokół International Atlantic Economic Society (IAES) oraz został członkiem Grupy Autorytetów Instytutu Finansów Międzynarodowych (Group of Trustees, Institute of International Finance), wszedł w skład Rady Doradczej Center for European Policy Analisys w Waszyngtonie. Jest również członkiem Group of Thirty. W 2008 roku został wybrany przewodniczącym rady Instytutu Bruegla. Członek korespondent Wydziału Historyczno-Filozoficznego Polskiej Akademii Umiejętności. W 2009 roku został wybrany prezydentem International Atlantic Economic Society. W 2007 roku założył think-tank – Fundację Forum Obywatelskiego Rozwoju - FOR, w której pełni funkcję Przewodniczącego Rady.
W kwietniu 2016 roku mianowany przedstawicielem prezydenta Ukrainy Petra Poroszenki w gabinecie ministrów Ukrainy, a także jego doradcą i współprzewodniczącym grupy doradców strategicznych do spraw reform.
Jest doktorem honoris causa 32 uniwersytetów krajowych i zagranicznych.
- José Manuel Durão Barroso – 2007
-
José Manuel Durão Barroso – doktor honoris causa SGH z 2007 roku
Obraz
José Manuel Durão Barroso (ur. 1956) doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 2007 roku. Ukończył prawo i politologię na uniwersytecie w Lizbonie. Kontynuował edukację w Uniwersytecie Genewskim, gdzie uzyskał dyplom ukończenia studiów europejskich, a następnie dyplom magisterski na podstawie pracy pt. „System polityczny Portugalii a integracja europejska”. Kontynuował kształcenie w wielu ośrodkach akademickich w świecie, m.in. na uniwersytecie Columbia (Nowy Jork), uniwersytecie Georgetown (Waszyngton), w Międzynarodowym Instytucie Uniwersyteckim (Luksemburg) oraz w Europejskim Instytucie Uniwersyteckim we Florencji. Był też stypendystą Konfederacji Szwajcarskiej, Komisji Wspólnot Europejskich, Fundacji Volkswagenwerk, NATO oraz Narodowego Funduszu Szwajcarskiego na rzecz Badań Naukowych. Pracował jako asystent na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lizbońskiego i w Katedrze Nauk Politycznych Uniwersytetu Genewskiego. Prowadził gościnne wykłady w Department of Government oraz School of Foreign Service (Centrum studiów europejskich i niemieckich) Uniwersytetu Georgetown. W latach 1995-1999 pełnił funkcję dyrektora Departamentu Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Lusiada w Lizbonie.
Jest autorem wielu publikacji z zakresu nauk politycznych, stosunków międzynarodowych oraz integracji europejskiej. Napisał m.in. Sistema de Governo e Sistema Partidário (współautor – 1890), Uma Certa Ideia de Europa (1999), Mudar de modelo (2002), Reformar: Dois Anos de Governo (2004), A ideia de Europa (współautor – 2005).
Polityką zaczął zajmować się już jako student, działając w ruchu, który przyczynił się do upadku wojskowej dyktatury w Portugalii w 1974 roku w okresie tzw. „rewolucji goździków”. W 1890 roku wstąpił do centroprawicowej Partii Socjaldemokratycznej (PSD) – od 1999 roku przez trzy kadencje był przewodniczącym partii. Przez sześć kadencji od 1895 roku był posłem do parlamentu. W 1992 roku objął stanowisko ministra spraw zagranicznych Portugalii, które zajmował do przegranych przez PSD wyborów powszechnych w 1995 roku. Po dojściu PSD ponownie do władzy w 2002 roku został wybrany premierem rządu Portugalii. Kierował rządem do lipca 2004 roku, kiedy to został przewodniczącym Komisji Europejskiej. Funkcję tę pełnił do października 2014 roku.
Angażował się w misje międzynarodowe wspierające rozwój demokracji i umacnianie pokoju na świecie, m.in. na rzecz pokojowego rozwiązania wojny domowej w byłej portugalskiej kolonii Angoli w latach: 1990 i 1991, wspierał niepodległość Timoru Wschodniego. Był przewodniczącym delegacji IDEA (Międzynarodowy Instytut na rzecz Demokracji i Pomocy Wyborczej, Sztokholm) w Bośni i Hercegowinie we wrześniu 1996 roku i doradcą Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw procesu pokojowego w Afryce (Tanzania) w październiku 1997 roku. Uczestniczył też w różnych nieformalnych grupach doradczych działających przy Sekretarzu Generalnym ONZ.
Jest doktorem honoris causa 21 uniwersytetów.
José Manuel Durão Barroso – więcej informacji
Fot. Johannes Jansson
- Anna Kajumulo Tibaijuka – 2009
-
Anna Kajumulo Tibaijuka – doktor honoris causa SGH z 2009 roku
Obraz
Anna Kajumulo Tibaijuka (ur. 1950), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 2009 roku. W latach 1972-1975 studiowała ekonomikę rolnictwa na Uniwersytecie w Dar-es-Salam (Tanzania). Doktoryzowała się na Uniwersytecie Nauk Rolniczych w Uppsali (Szwecja). W latach 1993-1998 roku była profesorem ekonomii na Uniwersytecie w Dar-es-Salam. Działalność naukowa i dydaktyczna Anny Tibaijuka ewoluowała od zainteresowań ekonomiką rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich w stronę zagadnień bezpieczeństwa żywnościowego, zaopatrzenia w wodę, rozwoju obszarów zurbanizowanych. Zajmowała się także problemami zrównoważonego rozwoju i problemem kobiet.
W 2000 roku została szefem Centrum Narodów Zjednoczonych do spraw Osiedli Ludzkich. Po zmianach w programie ONZ została w 2002 roku dyrektorem wykonawczym Programu Narodów Zjednoczonych Osiedli Ludzkich (UN-Habitat) i zastępcą sekretarz generalnego ONZ. Od 2004 roku była członkiem Komisji ds Afryki, który analizował problemy Afryki w ramach przygotowań do szczytu G8 w 2005 roku. W 2005 roku została mianowana przez Sekretarza Generalnego ONZ Kofi Annana ambasadorem w wydarzeniach operacja Murambatsvina w Zimbabwe w 2005 roku.
W 2010 roku zakończyła Tibaijuka drugą kadencję na czele ONZ-Habitat. W latach 2011-2014 roku była członkiem parlamentu w Tanzania i ministrem ziem, mieszkalnictwa i osiedli ludzkich.
Jest doktorem honoris causa 14 uniwersytetów.
Anna Kajumulo Tibaijuka – więcej informacji
Fot. World Economic Forum. Copyright World Economic Forum / Photo by Zahur Ramji / Mediapix
- Stanisław Jerzy Sołtysiński – 2010
-
Stanisław Jerzy Sołtysiński – doktor honoris causa SGH z 2010 roku
Obraz
Stanisław Jerzy Sołtysiński (ur. 1939), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 2010 roku. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (1961). Odbył studia podyplomowe w London School of Economics oraz Columbia University w Nowym Jorku (uzyskał dyplom Master of Law). Przez wiele lat związany był z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie zdobył kolejne stopnie naukowe (doktora w 1965 roku, doktora habilitowanego w 1970 roku). Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1979 roku, a profesora zwyczajnego w 1898 roku. Był dziekanem Wydziału Prawa Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu, Visiting Professor na University of Pennsylvania Law School (1975-1991) oraz profesorem College of Europe w Brugii (1991-1995), Visiting Professor - Pennsylvania University, Filadelfia. Był doradcą filadelfijskiej firmy prawniczej Drinker Biddle & Reath.
Profesor Sołtysiński jest specjalistą w zakresie prawa cywilnego i handlowego, prawa spółek, prawa własności intelektualnej, prawa antymonopolowego, prawa Unii Europejskiej, oraz prawa kolizyjnego. Na początku lat 90. reprezentował polski rząd w rozmowach prowadzących do stowarzyszenia Polski ze Wspólnotą Europejską. Był także członkiem Komisji Ekspertów doradzającej rządowi w sprawie przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. W 1997 roku został członkiem Komisji Kodyfikacyjnej oraz Przewodniczącym jej podkomisji, która opracowała uchwalony przez Sejm w 2000 roku kodeks spółek handlowych. Jest autorem kilkunastu książek i ponad 200 publikacji na temat prawa handlowego, własności intelektualnej, prawa antymonopolowego i prawa cywilnego. Profesor Stanisław Sołtysiński prowadzi praktykę w zawodzie radcy prawnego, od 1991 jako partner w ramach kancelarii prawniczej Sołtysiński Kawecki & Szlęzak.
- Sándor Kerekes – 2012
-
Sándor Kerekes – doktor honoris causa SGH z 2012 roku
Obraz
Sándor Kerekes (ur. 1948), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 2012 roku. Ukończył studia chemiczne na Uniwersytecie Korwina w Budapeszcie, obronił doktorat z zakresu zarządzania (1894) i uzyskał stopień doktora habilitowanego w Węgierskiej Akademii Nauk (2003). Ukończył Advanced Management Program w Harvard Business School (1994). W latach 1990-1992 pracował w UNDP na Ukrainie, Białorusi, w Kirgistanie i Kazachstanie nad przygotowaniem i oceną różnych projektów rozwojowych dla tych krajów. Prowadzi wiele projektów międzynarodowych i krajowych w dziedzinach związanych z zarządzaniem środowiskiem, ekonomią i zarządzaniem zasobami środowiskowymi. W latach 1997-2007 był krajowym koordynatorem ds. transferu technologii przyjaznych dla środowiska (UNIDO).
Od 1997 roku prowadził badania związane z oceną akcesji Węgier do Unii Europejskiej w aspekcie ochrony środowiska. Jest członkiem i wiceprezesem Narodowej Rady Ochrony Środowiska i członkiem Rady Naukowej ds. Środowiska Węgierskiej Akademii Nauk. Był dziekanem Wydziału Administracji Biznesu Uniwersytetu Korwina w Budapeszcie (1994-1997 i 2002-2006), prorektorem do spraw międzynarodowych (od 2008 roku), założycielem Katedry Ekonomiki Środowiska i Technologii, inicjatorem wprowadzenia edukacji ekologicznej i badań z zakresu środowiska i zrównoważonego rozwoju na Uniwersytecie Korwina w Budapeszcie.
- Stanisław Szuszkiewicz – 2014
-
Stanisław Szuszkiewicz – doktor honoris causa SGH z 2014 roku
Obraz
Stanisław Szuszkiewicz (1934-2022) doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 2014 roku. Ukończył Białoruski Uniwersytet Państwowy na kierunku fizyka (1956), a następnie podjął pracę w Instytucie Fizyki Akademii Nauk Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Pełnił wiele funkcji akademickich: kierownika zakładu na Białoruskim Uniwersytecie Państwowym (1961-1967), prorektora do spraw pracy naukowej w Mińskim Instytucie Radiotechnicznym (1967-1969). W latach 1969 -1990 poświęcił się pracy naukowej w Katedrze Fizyki Jądrowej i Elektroniki. W 1970 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk fizyczno-matematycznych, a w 1973 roku otrzymał tytuł profesorski. Od 1991 roku jest członkiem-korespondentem Narodowej Akademii Nauk Białorusi. Jest ekspertem w dziedzinie radiofizyki, zwolennikiem pokojowego wykorzystania energii atomowej.
Jest autorem licznych prac naukowych w dziedzinie nauk ścisłych oraz około 70 wynalazków. Zaangażował się politycznie w połowie lat 80. gdy rozpoczął się pierwszy etap zmian w Związku Radzieckim. W latach 1899-1991 był deputowanym ludowym ZSRR. W 1990 roku został deputowanym do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR (od 1990 roku Rada Najwyższa Republiki Białorusi), w której pełnił funkcję I zastępcy przewodniczącego, a od jesieni 1991 roku do 1994 roku był jej przewodniczącym. W grudniu 1991 roku razem z przywódcami Rosji - Borysem Jelcynem i Ukrainy - Łeonidem Krawczukiem podpisał w Wiskulach porozumienie białowieskie o rozwiązaniu ZSRR i utworzeniu Wspólnoty Niepodległych Państw. W 1996 roku został deputowanym do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji. Od 1998 roku jest przewodniczącym Białoruskiej Socjaldemokratycznej Hramady. Jest laureatem wielu prestiżowych nagród i odznaczeń, m.in. otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Witolda Wielkiego (Litwa 2010). Był nominowany przez Lecha Wałęsę w 2007 roku do Pokojowej Nagrody Nobla.
- Edward I. Altman – 2015
-
Edward I. Altman – doktor honoris causa SGH z 2015 roku
Obraz
Edward I. Altman (ur. 1941), doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie z 2015 roku. Ukończył University of California, Los Angeles. Jest emerytowanym profesorem finansów w Stern School of Business, New York University (był zatrudniony na tym stanowisku do sierpnia 2015 roku). Specjalizuje się w zarządzaniu ryzykiem. Jest uznanym na świecie autorytetem w zakresie predykcji bankructwa przedsiębiorstw, obligacji „śmieciowych”, rynków kredytowych i analizy ryzyka kredytowego. Jego model prognozowania upadłości przedsiębiorstw z 1968 roku (Z-Score) jest uznanym na świecie i szeroko stosowanym rozwiązaniem.
Jest dyrektorem Działu Badań Rynków Kredytowych i Instrumentów Dłużnych w NYU. Przed objęciem tej funkcji Profesor Altman kierował przez 12 lat programem MBA w NYU Stern School of Business.
W 1988 roku w NYU utworzone zostało stanowisko profesora finansów, którego patronem jest nowojorski finansista Max L. Heine. Od początku ustanowienia tego honorowego stanowiska piastuje je Profesor Altman.
Jako przedstawiciel NYU był w 1973 roku jednym z założycieli międzynarodowej sieci wymiany słuchaczy podyplomowych studiów biznesowych. Sieć ta obecnie funkcjonuje jako Partnership in International Management, a SGH jest jej członkiem.
Profesor Altman jest autorem m.in. prac: Corporate Financial Distress and Bankruptcy: Predict and Avoid Bankruptcy, Analyze and Invest in Distressed Debt; Managing Credit Risk: The Great Challenge for Global Financial Markets;Distressed Securities: Analyzing and Evaluating Market Potential and Investment Risk; Investing in Junk Bonds: Inside the High Yield Debt Market; Bankruptcy, Credit Risk, and High Yield Junk Bonds; Corporate bankruptcy in America; Corporate Financial Distress: A Complete Guide to Predicting, Avoiding, and Dealing with Bankruptcy.
Profesor Edward I Altman jest także współtwórcą i koordynatorem corocznych Międzynarodowych Konferencji o Zarządzaniu Ryzykiem (IRMC). W 2005 roku został uznany przez magazyn „Treasury & Risk Management” za jedną ze „100 najbardziej wpływowych osób w świecie finansów”.
- Krzysztof Pietraszkiewicz – 2017
-
Krzysztof Pietraszkiewicz – doktor honoris causa SGH z 2017 roku
Obraz
Krzysztof Pietraszkiewicz (ur. 1955) – polski bankowiec, ekonomista. Od 2003 roku nieprzerwanie pełni funkcję prezesa Związku Banków Polskich.
W 1978 r. ukończył studia na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego. Absolwent Studiów Podyplomowych „Finanse i Bankowość’ Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. Uczestnik szkoleń menadżerskich na Kellog School of Management Northwestern University USA oraz w Letniej Międzynarodowej Szkole Bankowej w Australii o specjalności zarządzanie ryzykiem.
W latach 1991–2003 dyrektor biura, a następnie dyrektor generalny Związku Banków Polskich. W latach 1985–1991 zajmował następujące stanowiska w Urzędzie Rady Ministrów: dyrektora Gabinetu Ministra Szefa Urzędu Rady Ministrów, dyrektora Gabinetu Ministra Członka Rady Ministrów – przewodniczącego Komitetu Społeczno-Politycznego Rady Ministrów oraz doradcy ds. ochrony zdrowia i ubezpieczeń społecznych. Ponadto był sekretarzem zespołu ds. pluralizmu związkowego „Okrągłego Stołu”, któremu przewodniczyli Tadeusz Mazowiecki oraz Aleksander Kwaśniewski; reprezentował stronę koalicyjno-rządową. Za swoją działalność został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2004 r.), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1997 r.), Orderem Wielkiego Księcia Gedymina IV klasy za zasługi dla rozwoju współpracy polsko-litewskiej (1996 r.).
Krzysztof Pietraszkiewicz jest autorem lub współautorem wielu publikacji, artykułów dotyczących sektora bankowego, jego transformacji w Polsce i na świecie.Jest współtwórcą wielu podmiotów infrastruktury systemu bankowego, w tym m.in.: Centrum Prawa Bankowego i Informacji, Krajowej Izby Rozliczeniowej, Biura Informacji Kredytowej, Biura Informacji Gospodarczej InfoMonitor oraz Klubu Bankowca.Jest twórcą koncepcji lub współinicjatorem organizacji dorocznych konferencji o strategicznym znaczeniu dla rozwoju polskiej bankowości i całej gospodarki, jak np.: Forum Bankowe, Forum Liderów Banków Spółdzielczych, Kongres Prawa Bankowego, Horyzonty Bankowości, Kongres Finansowania Nieruchomości.
Wspólną inicjatywą Krzysztofa Pietraszkiewicza i środowiska bankowego jest Klub Polska 2025+ (od 2004 r.) będący miejscem spotkań przedstawicieli nauki, biznesu i mediów. Krzysztof Pietraszkiewicz to inicjator lub współinicjator koalicji różnych środowisk wspierających ważne społecznie i gospodarczo przedsięwzięcia np. Koalicji na rzecz Bezpieczeństwa i Transparentności Obrotu Gospodarczego. Inicjował strategiczne porozumienia dla gospodarki i sektora bankowego m.in. z NASK w sprawie współpracy dot. cyberbezpieczeństwa i upowszechniania wiedzy w tym zakresie (2015 r.), o partnerstwie w programie edukacyjnym – Nowoczesne Zarządzanie Biznesem dot. uruchomienia nowego modułu Oszczędzanie oraz inwestowania długoterminowego, którego celem jest dotarcie z wiedzą do studentów uczelni należących do programu NZB (2015 r.).
Krzysztof Pietraszkiewicz jest też stałym orędownikiem działań wspierających rozwój sektora bankowego oraz współdziałania sektora bankowego z rządem, przedstawicielami polityki i nauki na rzecz unowocześniania i wzrostu konkurencyjności polskiej gospodarki oraz krzewienia wiedzy ekonomicznej w społeczeństwie.
- Frans Willekens – 2018
-
Frans Willekens – doktor honoris causa SGH z 2018 roku
Obraz
Frans Willekens jest emerytowanym profesorem University of Groningen, the Netherlands, gdzie pracował od 1989 roku.
Założył tam Population Research Centre, jednostkę prowadzącą badania procesów ludnościowych i jednocześnie oferującą międzynarodowy program kształcenia z demografii na poziomie magisterskim i doktorskim. Wcześniej w latach 1980–1993 był wicedyrektorem Netherlands Interdisciplinary Demographic Institute (NIDI), czołowego instytutu demograficznego w Europie, a następnie w latach 2003–2011 jego dyrektorem do osiągnięcia wieku emerytalnego (65 lat).
Po osiągnięciu wieku emerytalnego nadal był czynny zawodowo – w latach 2013–2016 kierował w Max Planck Institute for Demographic Research zespołem badawczym, który zajmował się migracjami międzynarodowymi (Research Group on International Migration) i pełnił funkcję koordynatora badań w Instytucie (2014–2016).
Jest członkiem honorowym w NIDI oraz członkiem Royal Netherlands Academy of Arts and Sciences (KNAW). W 2011 roku został uhonorowany królewskim odznaczeniem „Officer in the Order of Orange-Nassau”.
- Paul H. Dembiński – 2019
-
Paul H. Dembiński – doktor honoris causa SGH z 2019 roku
Obraz
Paul H. Dembiński urodził się w Krakowie w 1955 roku.
W latach 1974-1978 studiował ekonomię i nauki polityczne ze specjalizacją stosunki międzynarodowe na Uniwersytecie w Genewie i Institut Universitaire des Hautes Etudes Internationales. W latach1979-1982 odbył studia doktorskie na Wydziale Ekonomii Politycznej Uniwersytetu w Genewie. Dysertacja doktorska pt. „Zadłużenie Polski albo granice systemu gospodarki planowanej” została nagrodzona w 1984 roku przez Institut de France (Paryż).
W latach 1979-1991 był asystentem, a następnie adiunktem na Wydziale Ekonomii Politycznej Uniwersytetu w Genewie. Od 1991 roku piastuje stanowisko associate profesor w Katedrze Strategii i Konkurencji Międzynarodowej na Wydziale Nauk Ekonomicznych i Społecznych - Uniwersytet we Fryburgu (Szwajcaria).
Od 2010 roku jest członkiem Rady strategicznej Zentrum für Politik, Wirtschaft und Religion (Instytut łączący 6 szwajcarskich uniwersytetów). W latach 2014-2015 był prodziekanem na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu we Fryburgu (Szwajcaria). Od 2015 roku jest członkiem dyrekcji Międzywydziałowego Instytutu Praw Człowieka i Etyki. Prowadził zajęcia na wielu uczelniach - Uniwersytet w Genewie, Politechnika w Lozannie, Uniwersytet w Neuchâtel, Uniwersytet w Bazylei, Uniwersytet Sacro Cuore w Mediolanie, Uniwersytet w Grenoble, Wyższa Szkoła Europejska im. J. Tischnera w Krakowie, Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie, Uniwersytet im. Kardynała S. Wyszyńskiego w Warszawie, Catholic University of America - Washington.
Pełni liczne stanowiska pozauniwersyteckie - od 1989 roku – współtworzy z Dr. A. Schoenenbergerem niezależny instytut badań ekonomicznych Eco’Diagnostic w Genewie, od 1996 roku tworzy i prowadzi Fundację Observatoire de la Finance (Genewa), w latach 1998-2015 był redaktorem kwartalnika “Finance & The Common Good” wydawanego przez Observatoire de la Finance.
W latach 2005-2015 był współprezesem, później prezesem międzynarodowego jury oraz nagrody “Ethics, Trust and Responsibility in Finance” dla autorów poniżej 35 roku życia. W latach 2011-2018 był członkiem, a później przewodniczącym Rentes Genevoises. Od 2011 roku jest członkiem Rady Naukowej Watykańskiej Fundacji Centesimus Annus – Pro Pontifice. Pełnił funkcję eksperta dla UNCTAD i OECD (1995-2015) nt. łańcuchów globalnych wartości, rozwoju rynków finansowych.
- Jerzy Hausner – 2019
-
Jerzy Hausner – doktor honoris causa SGH z 2019 roku
Obraz
Jerzy Krzysztof Hausner urodził się w 1949 roku w Świnoujściu.
Ukończył studia na Akademii Ekonomicznej w Krakowie, następnie podjął pracę na tej uczelni. W 1980 roku uzyskał stopień doktora, w 1988 roku habilitował się na podstawie dorobku naukowego oraz pracy pt. Branżowe grupy nacisku w gospodarce socjalistycznej. W 1994 roku otrzymał tytuł profesora nauk ekonomicznych.
Specjalizuje się w ekonomii politycznej oraz gospodarce i administracji publicznej. Jest autorem i współautorem ponad 300 publikacji naukowych, a także założycielem Katedry Gospodarki i Administracji Publicznej Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie.
W latach 2001-2003 pełnił funkcję ministra pracy i polityki społecznej, a w latach 2003-2005 funkcję ministra gospodarki i pracy i wiceprezesa Rady Ministrów. Firmował swoim nazwiskiem plan rządu naprawy finansów publicznych (tzw. plan Hausnera), który w większości nie doczekał się realizacji.
W latach 2010-2016 był członkiem Rady Polityki Pieniężnej. W kadencjach 2011-2015 i 2015-2018 - członkiem Komitetu Nauk Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk. Członek Komitetu Nauk o Pracy i Polityce Społecznej PAN w latach 2012-2015.
Od 2014 roku działa w Bruegel, Brussels European and Global Economic Laboratory. Od 2015 roku członek Polskiego Komitetu do spraw UNESCO. W 2004 roku otrzymał Nagrodę Kisiela, a w 2005 roku Nagrodę im. Władysława Grabskiego przyznaną przez Konfederację Lewiatan.
- Michel Librowicz – 2022
-
New accordion content
