Kwestia dyskontowania przy ocenie wartości przyszłych strumieni użyteczności odgrywa ważną rolę w wielu dziedzinach ekonomii. Dyskontowanie jest jednym z kluczowych czynników wpływających na międzyokresowe relacje wymienne, a pozwalając wycenić odległą przyszłości, kwantyfikuje motywy związane ze zrównoważonym rozwojem, spadkami międzypokoleniowymi czy altruizmem.
Wiele modeli preferencji w czasie zakłada, że cel decydenta jest wyrażony separowalną i dyskontowaną wykładniczo użytecznością w czasie. Takie (racjonalne) modele są normatywne. Określają sposób podejmowania decyzji w celu uniknięcia m.in. niespójności lub nieoptymalnych rozwiązań. Modele behawioralne mają charakter opisowy. Starają się odzwierciedlić zachowania zgodne z obserwacjami empirycznymi lub eksperymentalnymi.
Z godnym uwagi wyjątkiem dyskontowania wykładniczego, oba rodzaje modeli preferencji w czasie (normatywne i behawioralne) prowadzą często do problemów ze spójnością czasową. Oznacza to, że optymalne plany w ramach analizowanych preferencji są niespójne czasowo, a osoba podejmująca decyzje nie ma motywacji, aby trzymać się optymalnego planu w przyszłości. Kwestia projektowania i obliczania optymalnych planów czasowo spójnych (a więc takich, które będą faktycznie realizowane) zyskała dużą uwagę w ekonomii.
Projekt stawia sobie za cel: identyfikację wpływu wybranych form dyskontowania behawioralnego na istnienie i charakterystykę optymalnych decyzji w dynamicznych gospodarkach stochastycznych oraz opracowanie narzędzi do ich konstruktywnej (i numerycznej) analizy, w tym czasowo-spójnych reguł decyzyjnych z zastosowaniami w obszarze ekonomii zrównoważonego wzrostu.