Poczet rektorów | SGH | Szkoła Główna Handlowa w Warszawie

Stanowisko rektora wprowadziła Ustawa z dnia 13 lutego 1924 roku w przedmiocie przyznania Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie praw szkól akademickich państwowych.

Pierwszym rektorem, wybranym przez Senat w 1925 roku, został prof. Bolesław Miklaszewski. W maju 2016 roku Kolegium Elektorskie wybrało dwudziestego drugiego rektora – prof. Marka Rockiego, który w latach 1999-2005 pełnił funkcję rektora. Jedyną kobietą, która pełniła tę najwyższą godność była prof. Janina Jóźwiak.

W poczcie rektorów nie zabrakło założyciela Szkoły, dyrektora Prywatnych Kursów Handlowych Męskich – Augusta Zielińskiego i prof. Edwarda Lipińskiego, który oficjalnie, jako kierownik Miejskiej Szkoły Handlowej, zorganizował konspiracyjną SGH i kierował nią w okresie okupacji.

Zapraszamy do zapoznania się z sylwetkami rektorów Szkoły.

August Zieliński (1906-1908)

August Zieliński Założyciel i pierwszy kierownik Szkoły

August Zieliński (1861-1908), założyciel i dyrektor Prywatnych Kursów Handlowych Męskich w latach 1906-1908. Absolwent Szkoły Handlowej Leopolda Kronenberga w Warszawie i Wyższej Szkoły Handlowej w Lipsku. Był wykładowcą w Szkole Kronenberga, kierował Wyższymi Kursami Handlowymi Żeńskimi J. Siemiradzkiej i Szkołą Zgromadzenia Kupców. W 1905 roku na fali liberalizacji stosunków politycznych w zaborze rosyjskim, z inspiracji wychowanków Szkoły Kronenberga, podjął inicjatywę utworzenia wyższej uczelni ekonomicznej. W następnym roku uzyskał koncesję, założył Towarzystwo Wyższych Kursów Handlowych, jako ciało patronackie.

Prywatne Kursy Handlowe Męskie otwarte zostały 13 października 1906 roku w wynajętym budynku na ulicy Smolnej, umożliwiając polskiej młodzieży kształcenie ekonomiczne na poziomie wyższym.

Bolesław Grzegorz Miklaszewski (1925-1928, 1932-1937)

Bolesław Grzegorz Miklaszewski (1871-1941), rektor Wyższej Szkoły Handlowej i Szkoły Głównej Handlowej w latach 1925-1928 i 1932-1937. Ukończył Wydział Chemii Technicznej na Politechnice Związkowej w Zurychu i podjął pracę na Politechnice Lwowskiej. W 1900 roku uzyskał doktorat na uniwersytecie w Zurychu. Jako działacz Polskiej Partii Socjalistycznej był represjonowany przez władze carskie. Po więzieniu i przymusowym osiedleniu w Rosji, w 1905 roku powrócił do Warszawy.

W 1912 roku objął dyrekcję Wyższymi Kursami Handlowymi im. A. Zielińskiego, przemianowanymi w 1916 roku na Wyższą Szkołę Handlową. W Polsce odrodzonej WSH uzyskała pełnię praw akademickich, a Miklaszewski został wybrany jej pierwszym rektorem. Jego podstawowym celem było zbudowanie kampusu uczelnianego na Mokotowie. We współpracy z wybitnym architektem Janem Witkiewiczem-Koszczycem doprowadził do powstania w 1926 roku budynku A przy ulicy Rakowieckiej i zainicjował budowę Biblioteki. Funkcje rektora ponownie sprawował w latach 1932-1937.

Miklaszewski był wybitnym działaczem państwowym. W latach 1923-1924 kierował Ministerstwem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, a w okresie 1935-1939 zasiadał w Senacie RP. Rektor Miklaszewski z całą pewnością zasłużył na miano twórcy Szkoły Głównej Handlowej.

Jan Dmochowski (1928)

Jan Dmochowski (1877-1928), rektor Wyższej Szkoły Handlowej w 1928 roku Studiował w Szkole Handlowej Leopolda Kronenberga i paryskiej Szkole Nauk Politycznych. Był wykładowcą na Kursach Handlowych Żeńskich J. Siemiradzkiej, na Uniwersytecie Warszawskim, w Szkole Mechaniczno-Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda, na Politechnice Warszawskiej i w Wyższej Szkole Wojennej Sztabu Generalnego.

Działał także w praktyce gospodarczej, m.in. jako kierownik fabryki J. Frageta. Od 1906 roku związał się z Prywatnymi Kursami Handlowymi Męskimi, Wyższymi Kursami Handlowymi im. Augusta Zielińskiego i Wyższą Szkołą Handlową. Prowadził wykłady z: ekonomii, organizacji i administracji przemysłu, organizacji przedsiębiorstwa oraz spółdzielczości.

W pracy badawczej zajmował się głównie problematyką monetarną. W latach 1925-1928 był profesorem i członkiem Senatu WSH. W 1928 roku wybrany został na rektora Szkoły, który to urząd sprawował tylko przez kilka miesięcy do momentu śmierci. Dla uczczenia pamięci Dmochowskiego powołano fundację stypendialną jego imienia.

Bolesław Markowski (1928-1929)

Bolesław Markowski (1862-1936), rektor Wyższej Szkoły Handlowej w latach 1928-1929. Był absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.

Początkowo pracował w bankowości na Kielecczyźnie, a w 1903 roku założył Szkołę Handlową w Kielcach. Po uzyskaniu przez Polskę niepodległości związał się z Ministerstwem Skarbu, gdzie doszedł do stanowiska wiceministra (1921-1926). W tym charakterze kierował Komitetem Budowlanym, który wyłonił zespół do budowy pierwszego gmachu Wyższej Szkoły Handlowej przy ulicy Rakowieckiej. Od 1921 roku Markowski wykładał w WSH prawo skarbowe.

Wybrany na prorektora w 1928 roku, po śmierci Jana Dmochowskiego, od listopada do końca roku akademickiego 1928/1929 pełnił z wyboru funkcję rektora. W następnych latach, jako kierownik finansów Szkoły z ramienia Senatu, uporządkował sprawy budżetowe. W 1931 roku przeszedł na emeryturę i powrócił do rodzinnych Kielc.

Antoni Sujkowski (1929-1931)

Antoni Sujkowski (1867-1941), rektor Wyższej Szkoły Handlowej w latach 1929-1931. Ukończył Wydział Fizyczno-Matematyczny Uniwersytetu w Kijowie. Początkowo pracował w przemyśle oraz w średnim szkolnictwie handlowym. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości objął stanowisko naczelnika w Głównym Urzędzie Statystycznym. Uczestniczył w delegacji polskiej na konferencję pokojową w Wersalu. W 1926 roku piastował urząd ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego.

Naukowo zajmował się zagadnieniami geografii i statystyki. Od 1919 roku wykładał geografię ekonomiczną w Wyższej Szkole Handlowej, a w Szkole Głównej Handlowej także geografię polityczną. Od 1925 do 1940 roku był członkiem Senatu uczelnianego, a do 1933 roku prorektorem WSH. Podczas okupacji hitlerowskiej wykładał w konspiracyjnej SGH.

Aleksander Jackowski (1931-1932)

Aleksander Jackowski (1869-1949), rektor Wyższej Szkoły Handlowej w latach 1931-1932. Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i podjął praktykę adwokacką.

Jego zainteresowania naukowe obejmowały zagadnienia własności oraz prawodawstwo spółek i spółdzielni. Należał do współtwórców cenionego kodeksu handlowego z 1934 roku. Od 1907 roku wykładał prawo handlowe na Prywatnych Kursach Handlowych Męskich, w Wyższej Szkole Handlowej i Szkole Głównej Handlowej. W 1925 roku został mianowany docentem WSH, kierował Katedrą Prawa Handlowego, a w latach 1929-1931 był prorektorem. Należał do grona współautorów statutu Szkoły. W latach 1924-1927 był senatorem RP. W czasie okupacji niemieckiej wykładał w konspiracyjnej SGH, a po wojnie w Wyższej Szkole Administracji Gospodarczej w Katowicach.

Julian Makowski (1937-1940)

Julian Makowski (1875-1959), rektor Szkoły Głównej Handlowej w latach 1937-1940. Studia odbywał kolejno w Wyższym Instytucie Handlowym w Antwerpii, w Szkole Nauk Politycznych w Paryżu, Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskał tytuł magistra praw. Doktoryzował się na Uniwersytecie Poznańskim, a habilitował na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jego zainteresowania naukowe obejmowały prawo międzynarodowe i państwowe. Od 1906 roku wykładał geografię ekonomiczną, a od 1910 roku prawo międzynarodowe publiczne na Prywatnych Kursach Handlowych Męskich A. Zielińskiego i na Wyższych Kursach Handlowych im. A. Zielińskiego. W Wyższej Szkole Handlowej, gdzie w 1925 roku został mianowany docentem, a w 1926 roku profesorem zwyczajnym, prowadził także wykłady z prawa państwowego. Na początku okupacji hitlerowskiej poparł inicjatywę prof. E. Lipińskiego i prof. A. Wakara zorganizowania konspiracyjnej SGH.

Po wojnie uzyskał tytuł profesora honorowego SGH, a jego związek z Uczelnią trwał do 1950 roku. Równolegle z działalnością naukową i dydaktyczną pracował w sądownictwie handlowym, a przede wszystkim w dyplomacji, zarówno w okresie międzywojennym, jak i po 1945 roku.

Edward Lipiński (1941-1944)

Edward Lipiński (1888-1986), kierownik (rektor) konspiracyjnej SGH w latach 1940-1945. Studiował w Wyższej Szkole Handlowej w Lipsku oraz ekonomię na uniwersytecie w Zurychu. W 1923 roku związał się z Wyższą Szkoła Handlową, prowadząc wykłady z teorii koniunktury, ekonomii oraz historii gospodarki i myśli ekonomicznej. W roku akademickim 1937/1938 był prorektorem Szkoły Głównej Handlowej. Podczas okupacji hitlerowskiej E. Lipiński podjął ryzykowny trud zorganizowania w Warszawie konspiracyjnej wyższej uczelni ekonomicznej pod szyldem, akceptowanych przez Niemców, Kursów Gospodarczych (1940-1941), Miejskiej Szkoły Handlowej (1941-1943) i Miejskich Kursów Handlowych (1943-1944). Po powstaniu warszawskim zorganizował Kursy Akademickie w Częstochowie.

Po wojnie, jako prorektor (1945-1946) włączył się w restytucję SGH, ale w latach 50. nie mógł prowadzić wykładów z teorii koniunktury i ekonomii w państwowej Szkole Głównej Planowania i Statystyki. Jego zainteresowania skierowały się ku historii polskiej myśli ekonomicznej. Po 1956 roku uzyskał większą swobodę wykładania w SGPiS. Z Uczelnią był silnie związany nawet po przejściu na emeryturę. Uczestniczył w spotkaniach z profesurą i młodzieżą akademicka, systematycznie brał udział w zjazdach absolwentów.

W 1970 roku senat SGPiS nadał mu tytuł doktora honoris causa. Do końca życia angażował się w działalność społeczną, krytykował politykę gospodarczą Edwarda Gierka, należał do założycieli Komitetu Obrony Robotników i protestował przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego.

Jerzy Loth (1945-1946)

Jerzy Loth (1880-1967), rektor Szkoły Głównej Handlowej w latach 1945-1946. Ukończył studia w Wyższym Instytucie Handlowym w Antwerpii i Wydział Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Warszawskiego, studiował także geologię, geografię, socjologię i psychologię na Uniwersytecie w Brukseli. Doktoryzował się na Uniwersytecie Jagiellońskim, a habilitację uzyskał w Wyższej Szkole Handlowej. Z uczelnią tą związany był od 1917 roku wykładając: geografię ekonomiczną, regionalną, kolonialną i polityczną oraz historię odkryć geograficznych i antropogeografię. Jednocześnie prowadził badania w Ameryce i Afryce.

Podczas okupacji hitlerowskiej zaangażował się w działalność konspiracyjnej SGH oraz kierował odbudowę uczelni po powstaniu warszawskim. W 1949 roku, z pobudek politycznych, został usunięty z powstałej wówczas SGPiS, do której powrócił w 1957 r. W latach 1948-1961 był członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego.

Aleksy Wakar (1946-1947)

Aleksy Wakar (1898-1966), rektor Szkoły Głównej Handlowej w roku akademickim 1946/1947. Ukończył studia w Wyższej Szkole Handlowej, a w 1933 roku już w Szkole Głównej Handlowej podjął obowiązki asystenta. W tej uczelni przed wybuchem wojny doktoryzował się i habilitował oraz uzyskał stanowisko profesora nadzwyczajnego. Wykładał wówczas teorię wymiany międzynarodowej.

W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczył w pracy konspiracyjnej SGH, a po wojnie zaangażował się w restytucję uczelni. W miarę stalinizacji nauki polskiej został poddany represjom, początkowo pozbawiono go pracy w powołanej w 1949 roku SGPiS, a latem 1952 roku został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa. Aresztowanie nastąpiło z inicjatywy władz radzieckich i było związane z udziałem Wakara w działalności kontrrewolucyjnej w Rosji po 1917 roku. Po kilku latach spędzonych w radzieckim obozie pracy powrócił do Polski w 1955 roku.

Kierowana przez niego Katedra Ekonomii Politycznej była miejscem kształtowania środowiska „Szkoły Wakarowskiej”, krytycznie analizującej system gospodarki centralnie kierowanej.

Andrzej Grodek (1947-1949, 1955-1959)

Andrzej Grodek (1901-1959), rektor Szkoły Głównej Handlowej w latach 1947-1949 i Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w latach 1955-1959. Absolwent Wyższej Szkoły Handlowej, już podczas studiów objął stanowisko asystenta przy Katedrze Historii Handlu, a następnie zastępcy dyrektora Biblioteki SGH. Doktoryzował się i habilitował w SGH przed wybuchem wojny, prowadził wykłady z historii handlu. W czasie okupacji hitlerowskiej kierował biblioteką uczelnianą przekształconą w Staatsbibliothek, a także uczestniczył w pracach konspiracyjnej SGH. Podczas i po powstaniu warszawskim, dzięki heroicznej postawie Grodka, udało się ocalić zbiory Biblioteki i archiwa uczelniane.

Po wojnie należał do ścisłej grupy pracowników, której wysiłek doprowadził do szybkiego uruchomienia uczelni. W 1949 roku, w związku z upaństwowieniem i przekształceniami strukturalnymi, został odsunięty od kierowania Szkołą, spotykały go ograniczenia w pracy dydaktycznej i niesłuszna krytyka ustaleń naukowych ze strony ortodoksyjnych marksistów. Ograniczone zmiany polityczne w kraju umożliwiły Grodkowi powrót w 1955 roku na stanowisko rektora. Podczas trwającej do śmierci kadencji przezwyciężał skutki stalinizmu w szkolnictwie ekonomicznym i realizował szereg reform zwiększających prestiż Uczelni i jej absolwentów.

Czesław Nowiński (1949-1952)

Czesław Nowiński (1907-1981), rektor SGPiS w latach 1949-52. Ukończył Wydziału Prawa i Wydział Humanistyczny Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, gdzie uzyskał w 1934 roku stopień doktora nauk. Stopień doktora habilitowanego i tytuł docenta w zakresie teorii i filozofii prawa uzyskał w 1946 roku na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1947 roku został profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Warszawskim. W 1949 roku dekretem Prezydenta RP został mianowany rektorem przekształconej z SGH, Szkoły Głównej Planowania i Statystyki. Pracował w Katedrze Podstaw Marksizmu-Leninizmu, kierował Zakładem Materializmu Dialektycznego. Dzięki wsparciu władz centralnych Rektor Nowiński pozyskał środki na budowę gmachu głównego.

W czerwcu 1952 roku zrezygnował z funkcji rektora. W następnych latach pracował w Polskiej Akademii Nauk oraz w Akademii Medycznej w Warszawie. W swojej pracy naukowej skupiał się na filozoficznych problemach nauk przyrodniczych, metodologii dialektycznej i materialistyczno-dialektycznej teorii poznania.

Oskar Ryszard Lange (1952-1955)

Oskar Ryszard Lange (1904-1965), rektor SGPiS w latach 1952-55. Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Na tej uczelni doktoryzował się w 1928 roku, a swoje początkowe zainteresowania naukowe skupiał na problematyce koniunktury gospodarczej i teorii statystyki. W 1939 roku habilitował się z ekonomii politycznej w Wolnej Wszechnicy Polskiej.

W swoich badaniach naukowych wykazywał wyższość gospodarki centralnie sterowanej nad gospodarką rynkową. Zajmował się zagadnieniami związanymi z przebudową ustroju gospodarczego. W 1947 roku objął Katedrę Teorii Statystyki w Szkole Głównej Handlowej. W 1956 roku został kierownikiem Katedry Ekonomii na Uniwersytecie Warszawskim. W prowadzonych badaniach naukowych związanych z ekonomią polityczną wykorzystywał nowoczesne metody badawcze, szczególnie metody ekonometryczne.

Oskar Lange był doktorem honoris causa uniwersytetu w Dijon (1962) i Uniwersytetu Jagiellońskiego (1964). W latach 1945-46 był ambasadorem Polski w Stanach Zjednoczonych, a później przez rok był delegatem Polski do Rady Bezpieczeństwa ONZ. Po powrocie do Polski działał w strukturach partyjnych PZPR, był także posłem na Sejm w latach 1947-1965. W 1955 roku został wybrany na członka Rady Państwa, a od 1957 roku do końca swego życia, był jej wiceprzewodniczącym.

Kazimierz Romaniuk (1959-1965)

Kazimierz Romaniuk (1908-1996), rektor SGPiS w latach 1959-1965, absolwent Wyższej Szkoły Handlowej w Warszawie (rocznik 1931).

Jego zainteresowania naukowe skupiały się głównie na zagadnieniach statystyczno-ekonomicznych i demograficznych. W 1955 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1962 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.

W latach 1949-1951 pełnił funkcję dziekana Wydziału Statystycznego, a w latach 1951-1955 i 1956-1959 funkcję prorektora Szkoły Głównej Planowania i Statystyki. W 1951 roku został kierownikiem Katedry Statystyki i Demografii w SGPiS i prowadził ją do 1978 roku. Przez wiele lat Kazimierz Romaniuk związany był zawodowo z Głównym Urzędem Statystycznym – w latach 1945-1951 pełnił funkcję wiceprezesa GUS. Zarówno w badaniach naukowych, jak i pracy w GUS szczególną uwagę poświecił tematyce związanej z powszechnymi spisami ludności. Od 1931 roku działał w Stowarzyszeniu Ekonomistów i Statystyków, a po 1937 roku w Polskim Towarzystwie Statystycznym. W okresie powojennym uczestniczył w pracach Komitetu Demograficznego Polskiej Akademii nauk, Komitetu Badań i Prognoz „Polska 2000” PAN, a także w International Institute of Management Science, International Statistical Institute, The Royal Statistical Society.

Wiesław Sadowski (1965-1978)

Wiesław Sadowski (1922-2010), rektor SGPiS w latach 1965-1978. Od 1941 studiował w Miejskiej Szkole Handlowej, czyli konspiracyjnej Szkole Głównej Handlowej, gdzie w 1944 roku uzyskał absolutorium. W 1946 roku uzyskał magisterium w Szkole Głównej Handlowej. W 1948 roku obronił pracę doktorską. Stanowisko docenta otrzymał w 1954 roku, tytuł profesora nadzwyczajnego w 1960 roku, a profesora zwyczajnego w 1969 roku.
Zainteresowania naukowe prof. Wiesława Sadowskiego koncentrowały się wokół statystyki, ekonometrii, badań operacyjnych. W latach 1955-1980 kierował kolejno przekształcanymi jednostkami: Zakładem Statystyki Matematycznej, Katedrą Statystyki Matematycznej, Katedrą Ekonometrii i Instytutem Ekonometrii.

W latach 1952-1953 był prodziekanem Wydziału Statystyki SGPiS, a w latach 1953-1954 jego dziekanem. W latach 1954-1955 był dziekanem Wydziału Ogólnoekonomicznego. W latach 1955-1959 i 1963-1965 prof. Sadowski był prorektorem SGPiS. Od 1969 roku był członkiem-korespondentem Polskiej Akademii Nauk.

Profesor Sadowski był członkiem wielu krajowych i międzynarodowych organizacji naukowych – The Econometric Society, Polskiego Towarzystwa Matematycznego, Komitetu Nauk Ekonomicznych PAN. Działalność naukowa przyniosła prof. Sadowskiemu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1980-1989 Wiesław Sadowski pełnił funkcję prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.

Stanisław Nowacki (1978-1983)

Stanisław Nowacki (1931-1991), rektor SGPiS w latach 1978-1983. Ukończył Szkołę Główną Planowania i Statystyki w Warszawie. Pracę doktorską obronił w 1960 roku, habilitował się w 1966 roku. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1974 roku, a profesora zwyczajnego w 1979 roku.

Jego zainteresowania naukowe skupiały się na teorii socjalistycznej gospodarki, zwłaszcza handlu. W latach 1968-79 był kierownikiem Katedry i Zakładu Ekonomii Politycznej przy Wydziale Handlu Wewnętrznego. W latach 1972-1975 był dyrektorem Instytutu Funkcjonowania Gospodarki Narodowej, a w latach 1975-1978 pełnił funkcję prorektora SGPiS.

Od stycznia 1983 roku do października 1987 roku był wiceministrem nauki, szkolnictwa wyższego i techniki (od 1985 roku nauki i szkolnictwa wyższego).

Zygmunt Bosiakowski (1983-1990)

Zygmunt Bosiakowski (1930-2024), rektor SGPiS w latach 1983-1990. Ukończył Szkołę Główną Planowania i Statystyki w Warszawie. Pracę doktorską obronił w 1964 roku, habilitował się w 1972 roku. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1976 roku, a profesora zwyczajnego w 1987 roku.

Jego zainteresowania naukowe skupiały się początkowo na rachunku ekonomicznym, polityce gospodarczej, planowaniu regionalnym, później także na finansach publicznych i ubezpieczeniach. Od 1969 roku sprawował funkcje prodziekana, a w latach 1972-1975 dziekana Wydziału Ekonomiczno-Społecznego SGPiS.

W latach 1977-1981 kierował Zakładem Planowania i Polityki Ekonomicznej w Instytucie Ekonomii Politycznej. Od 1992 roku pracował w Katedrze Turystyki w Kolegium Gospodarki Światowej, a w latach 1994-1996 w Instytucie Handlu Zagranicznego i Studiów Europejskich. W latach 1997-1999 kierował Katedrą Ubezpieczeń Gospodarczych. W późniejszych latach pracował w kilku uczelniach prywatnych. W latach 1981-1983 był sekretarzem Komitetu Warszawskiego PZPR.

Aleksander Müller (1990-1993)

Aleksander Müller (1931-2012), rektor SGPiS w latach 1990-1993. Ukończył Szkołę Główną Planowania i Statystyki w Warszawie. Pracę doktorską obronił w 1964 roku, habilitował się w 1974 roku. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1989 roku, a profesora zwyczajnego w 1993 roku.

Jego zainteresowania naukowe dotyczyły teorii ekonomii, teorii wzrostu gospodarczego, problemów gospodarczych krajów rozwijających się i ekonomiki obrony. W latach 1978-1979 był wicedyrektorem Instytutu Gospodarki Krajów Rozwijających się. W latach 80. pracował w Katedrze Ekonomii na Wydziale Finansów i Statystyki. W latach 1981-1982 był dziekanem Wydziału Finansów i Statystyki. W okresie kadencji rektora Müllera Uczelnia wróciła do historycznej nazwy – Szkoła Główna Handlowa w Warszawie i przeprowadzono jej restrukturyzację – utworzono kolegia naukowe, a organizację dydaktyki powierzono wyodrębnionym studiom.

Janina Jóźwiak (1993-1999)

Janina Jóźwiak (1948-2016), rektor SGH w latach 1993-1999. Ukończyła Wydział Finansów i Statystyki (kierunek ekonometria) w Szkole Głównej Planowania i Statystyki. W SGPiS uzyskała stopień doktora (1976) i doktora habilitowanego (1986) nauk ekonomicznych, a tytuł profesora nauk ekonomicznych otrzymała w 1993 roku.

Tematyka zainteresowań naukowych Profesor Janiny Jóźwiak to: modelowanie dynamiki ludności, ilościowe metody analizy demograficznej, analiza ekonomicznego kontekstu zachowań demograficznych oraz konsekwencji zmian struktur demograficznych. W latach 1999-2016 pełniła funkcję dyrektora Instytutu Statystyki i Demografii w SGH.

Pełniła wiele zaszczytnych funkcji: wiceprzewodnicząca Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich (1997-1999), przewodnicząca Kapituły Nagrody Gospodarczej Prezydenta RP (1998-2005), członek zarządu CRE-Association of European Universities (1998-2001), prezes Polskiego Forum Akademicko-Gospodarczego (1998-2002), wiceprzewodnicząca Komitetu Badań Naukowych oraz przewodnicząca Zespołu Nauk Ekonomicznych, Społecznych i Prawnych (2000-2004), przewodnicząca Rady Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2004-2008), członek Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów (od 2007 roku), członek Zespołu ds. Nagród Premiera (2007-2011), wiceprzewodnicząca Komitetu Polityki Naukowej i Naukowo-Technicznej Rady Nauki (2008-2010), honorowa Przewodnicząca Komitetu Nauk Demograficznych PAN. Sprawowała funkcje eksperckie w organizacjach międzynarodowych (między innymi, w European Research Council oraz Komisji Europejskiej).

Marek Rocki (1999-2005, 2016-2020)

Marek Dariusz Rocki (ur. 1953), rektor SGH w latach 1999-2005 i 2016-2020 roku. Ukończył Wydział Finansów i Statystyki (kierunek ekonometria) w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (1977). W SGPiS uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych w zakresie ekonometrii (1981) i doktora habilitowanego w dziedzinie ekonomii (1988). Od 1981 roku profesor SGH. Tytuł profesora nauk ekonomicznych otrzymał w maju 2020 roku.

Jego zainteresowania naukowe koncentrują się wokół ekonometrii, makroekonomicznych analiz zmian strukturalnych, analiz bezrobocia. Pełnił wiele funkcji uczelnianych: kierownika Zakładu Ekonometrii SGPiS (1984-1994), prorektora SGH (1990–1996), dziekana Studium Dyplomowego (1996–1999). W latach: 2005 i 2008 był wybierany dziekanem Kolegium Analiz Ekonomicznych SGH. W latach 2008-2015 był przewodniczącym Polskiej Komisji Akredytacyjnej. Pełni funkcję prezesa zarządu Fundacji Promocji i Akredytacji Kierunków Ekonomicznych EPOQS.

W latach 2005-2019 roku był senatorem RP z listy Platformy Obywatelskiej. Od 2003 do 2016 roku pełnił funkcję prezesa zarządu głównego Akademickiego Związku Sportowego. W latach 2005–2013 był członkiem zarządu Polskiego Komitetu Olimpijskiego. Jest członkiem międzynarodowej grupy twórców rankingów szkół wyższych przy UNESCO.

Adam Budnikowski (2005-2012)

Adam Bartłomiej Budnikowski (ur. 1948), rektor SGH w latach 2005-2012. Ukończył w 1971 roku Wyższą Szkołę Ekonomiczną w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu). Stopień naukowy doktora uzyskał w 1975 roku w SGPiS, a stopień doktora habilitowanego w 1983 roku. Tytuł profesora nauk ekonomicznych otrzymał w 1992 roku.

Jego zainteresowania naukowe koncentrują się wokół ekonomii międzynarodowej, ze szczególnym uwzględnieniem polityki handlowej i finansów międzynarodowych, polityki ochrony środowiska.

Pełnił i pełni wiele funkcji uczelnianych: dziekan Kolegium Gospodarki Światowej (1996-2002 i od 2012 roku), dyrektor Instytutu Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych (od 1998 roku). W latach 1992-1993 był wicedyrektorem ds. naukowych w Instytucie Koniunktur i Cen Handlu Zagranicznego. Inne zaszczytne funkcje: Członek Rady Ekologicznej przy Prezydencie RP L. Wałęsie (1993-1995), członek Rady Naukowej przy Prezesie NBP (1995-1997), członek-założyciel Oddziału Polskiego Europejskiego Stowarzyszenia Ekonomistów Środowiska i Zasobów Naturalnych (od 1991 roku), przewodniczący Konferencji Rektorów Uczelni Ekonomicznych (2008-2012), przewodniczący Europejskiego Stowarzyszenia Ekonomistów Środowiska i Zasobów Naturalnych, wiceprzewodniczący Oddziału Polskiego Europejskiego Stowarzyszenia Ekonomistów Środowiska i Zasobów Naturalnych (od 2010 roku), członek Komitetu Ekonomicznego Polskiej Akademii Nauk (2007-2011), członek Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów Naukowych (od 2011 roku), członek Kapituły Nagrody Gospodarczej Prezydenta RP (od 2011 roku). Od 1997 roku wykładowca CEMS (Community of European Management Schools). Prowadzi wykłady w różnych krajach europejskich organizowane przez czołowe uczelnie europejskie.

Tomasz Szapiro (2012-2016)

Tomasz Szapiro (ur. 1950), rektor SGH w latach 2012-2016. Ukończył Uniwersytet Warszawski, Wydział Fizyki (1973), doktorat z matematyki uzyskał w Polskiej Akademii Nauk, Instytut Matematyki (1981), a habilitował się z ekonomii w SGH w 1992 roku. Tytuł profesora nauk ekonomicznych (ekonometria) otrzymał w 2003 roku.

Problematyka badań Profesora Tomasza Szapiro obejmuje: metody analizy decyzji, wielokryterialna analiza decyzyjna, metody ewaluacyjne, zastosowania badań operacyjnych i sztucznej inteligencji w zarządzaniu i ekonomii, procedury wspomagania negocjacji, ekonomia edukacji, ekonomia prywatności.

Pełnił i pełni wiele zaszczytnych funkcji: dziekan Studium Dyplomowego SGH (1993-1996), kierownik Zakładu Analizy i Wspomagania Decyzji w Instytut Ekonometrii (1995-2012), członek Rady Polsko-Amerykańskiego Programu MBA w SGH (1999-2006), kierownik zespołu ekspertów budującego zasady ratingu programów MBA, ekspert europejskiej akredytacji EPAS prestiżowej European Foundation for Management Development (EFMD) skupiającej światowe szkoły biznesu, członek zespołu przygotowującego raport akredytacyjny SGH dla akredytacji CEEMAN.

Pełnił i pełni ważne godności akademickie: profesor zwyczajny w Zakładzie Wspomagania i Analizy Decyzji (Instytut Ekonometrii, Kolegium Analiz Ekonomicznych SGH), profesor w Instytucie Problemów Współczesnej Cywilizacji, Adjunct Professor of International Business w Carlson School of Business Uniwersytetu Minnesoty w Minneapolis (USA), profesor wizytujący w School of Business na Carleton University i w Department of Computer Science na University of Ottawa w Kanadzie, członek Rady Naukowej Instytutu Spraw Społecznych, Uniwersytet Warszawski.

W 2019 roku powołany na trzyletnią kadencję do Rady Narodowego Centrum Nauki. Na mocy Zarządzenia Ministra Edukacji i Nauki z dnia 2 grudnia 2020 r. prof. dr hab. Tomasz Szapiro został przewodniczącym Zespołu doradczego do oceny wniosków o przyznanie nagród ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

Piotr Wachowiak (2020-2028)

Piotr Grzegorz Wachowiak (ur. 1959), rektor SGH od 2020 roku. Absolwent Szkoły Głównej Planowania i Statystyki (Wydział Handlu Wewnętrznego –1990). Na tej uczelni uzyskiwał kolejne stopnie naukowe w zakresie nauk ekonomicznych: w 2000 roku doktora za rozprawę pt. Negocjacje jako sposób rozwiązania konfliktów w organizacji samorządu gminnego, a w 2014 roku doktora habilitowanego za dorobek naukowy i rozprawę pt. Wrażliwość społeczna przedsiębiorstwa. Analiza i pomiar. Jest dyrektorem Instytutu Zarządzania.

W latach 90. pracował w Urzędzie Gminy Warszawa Centrum jako zastępca dyrektora zarządu Dzielnicy Żoliborz (1993–1994) oraz jako dyrektor Wydziału Budynków Komunalnych (1994–1996). W latach 2001–2009 był dyrektorem administracyjnym i kanclerzem w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie, w latach 2012–2016 prodziekanem Kolegium Zarządzania i Finansów, a od 2016 do 2020 prorektorem SGH ds. nauki i zarządzania. 15 kwietnia 2020 został wybrany rektorem uczelni. W związku z pandemią COVID-19 jest pierwszym w historii SGH rektorem wybranym w głosowaniu zdalnym.

Jest członkiem Komitetu Organizacji i Zarządzania Polskiej Akademii Nauk i jego sekretarzem. Od 2019 przewodniczy Radzie ds. Przedsiębiorczości przy Prezydencie RP oraz Kapitule Polskiej Wystawy Gospodarczej. W kadencji 2020–2024 pełni funkcję przewodniczącego Konferencji Rektorów Uczelni Warszawskich.

Specjalizuje się w problematyce społecznej odpowiedzialności biznesu oraz zarządzania ludźmi w organizacji. Prowadzi badania naukowe na temat polityki personalnej w przedsiębiorstwach działających w Polsce, negocjacji, pomiaru kapitału intelektualnego przedsiębiorstw, zarządzania wiedzą w przedsiębiorstwach oraz społecznej odpowiedzialności biznesu.